Dag 14: NYC - Brussel 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Voor de laatste keer genoten we van een uitgebreid ontbijt. Vanaf morgen is het weer havermout en choco. 😏

We pakten onze handbagage wat verder in en gingen voor de laatste keer op pad. 

Als eerste kwamen we Trinitiy Church tegen. Daar waren we nog niet binnen geweest, of we wisten het alleszins niet meer. Vooraan is een groot glasraam, zoals je dat bij ons veel ziet in de kerken. Eromheen is een klein oud kerkhofje, maar wel mooi verzorgd, zoals alles hier.

We wandelden verder naar de kust, waar we het Vrijheidsbeeld zagen. Er stonden veel mensen aan te schuiven om aan boord van de boot te raken.

Een laatste Keith Haring stond gewoon op het voetpad. Iedereen liep er straal voorbij, behalve wij natuurlijk die weer de nodige foto's namen.  We vonden ook nog een cache en hadden daarbij weer vele bekijks. Wat zijn die daar aan het doen zag je ze denken.

In het hotel aangekomen, fristen we ons wat op zodat we klaar waren om uit te checken. Dat moest pas tegen 12uur, dus dat was wel handig.

We hadden daarna nog 2 uur eer we moesten vertrekken naar de luchthaven. Wat zouden we eens doen? We bekeken waar we best de metro zouden nemen naar JFK.  We hadden 2 opties, de A of de E lijn. Bij de eerste moesten we het minst sleuren met onze bagage, dus die ging het worden. We aten allebei een pizzastuk en waren daarmee ook ons cash geld kwijt. Dat hadden we helemaal niet nodig gehad, behalve om boeken te kopen in een klein boekhandeltje. Alles kan met de kaart, zo handig toch.

We namen een laatste Starbucks mee naar het hotel en dronken hem op in de lobby terwijl we onze gsm'en wat oplaadden. We haalden onze bagage op en vertrokken toen echt op pad. Dat ging allemaal erg vlotjes. We moesten nog een ticket kopen voor de airtrain, dat kost 8,75 dollar en is toch eigenlijk geldklopperij. Maar ja, in België moet je daar ook speciaal voor betalen.  Na anderhalf uur kwamen we toe in terminal 4. Daar moesten we zelf onze bagagelabel afdrukken. Dat lukte niet, ook niet met assistentie, zoals bij niemand op onze vlucht blijkbaar. Dus toch maar naar de balie en daar alles afgegeven. Dan door de security. Er stond een lange rij, maar het ging vlotjes vooruit. Ik moest niet door het klassieke poortje, maar wel door de nieuwe zoals ze in Schiphol ook hebben. We liepen wat rond in de hal, maar er was niks bijzonders. De tijd doden dus. Een ijsje bij Mc Donalds ging er wel in. Daarna konden we al boarden. 

We kregen pas eten om 20u30 dus waren blij dat we het ijsje gegeten hadden. Het was weer rijst met tofu en wortelen deze keer.

We keken elk naar een film (ze speelden zich allebei af in NY, dat was wel leuk om zien) en probeerden toch maar wat te slapen. Dat lukte niet heel goed. Een houding vinden is toch moeilijk. Het was ook erg koud de hele tijd.

'S morgens kregen we nog een ontbijt, maar dat was spinazie met alweer tofu. Ik kreeg het niet binnen, de koffie des te meer.  De landing werd snel ingezet en nadat we onze bagage hadden, stuurden we Victor een berichtje. Die stond even verderop te wachten en bracht ons naar huis.

Wat hebben we weer veel gezien de voorbije 2 weken!

En wat een weersveranderingen ook: van  de sneeuw naar de hitte! 

Hopelijk lezen jullie deze zomer weer mee. Dan steken we nog eens de oceaan over, maar deze keer naar Mexico!

Dag 13: NYC 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Zoals mijn moeder in een berichtje schreef zou vandaag een Luc Lucky day worden. Alle stond in het teken van de Ramones. Ik bespaar jullie de hele uitleg van alles, ik weet het zelf niet meer precies😊

Na een lekker ontbijt met koffie met caramel vertrokken we met de metro op pad.

We namen de lijn naar de kabelbaan naar Roosevelt Island. Die bracht ons over het water daarheen. Langs de oever stonden overal roze bloesems prachtig te bloeien! We zagen ook de skyline, en de weg waarlangs we vorige week Manhattan van N naar Z hadden gereden.

Na een korte wandeling langs de oever, wandelden we naar de Metro die ons naar Queens zou brengen, de plaats waar Lucs vedetten hun jeugd doorbrachten. We dachten dat Queens wat verloederd zou zijn en vuil, maar niks is minder waar. Het is er echt heel proper, met parkjes en overal zijn ze aan het renoveren.

Als eerste gingen we naar de kapel waar de begrafenis van Joey Ramone plaatsvond.  We mochten binnen maar niet te lang, want ze hadden direct een andere begrafenis.  Daar was ik niet kwaad om want ik vond het eigenlijk maar creepy om daar binnen te zijn.  Daarna zagen we de plaats waar ze als tieners rondhingen. Daar was zelfs een mural bij gemaakt zodat iedereen het te weten komt. Verder ook het appartementsblok waar de ene woonde, en het huis van de andere. We trokken telkens foto's uiteraard en bij een huis kwam de eigenaar naar buiten. We vertelden hem wie er vroeger gewoond had, hij kende ze niet. Hij vroeg er een foto van en de echte naam en ging het zeker opzoeken. Hij was zo blij dat er een beroemdheid in zijn huis had gewoond! Hij straalde helemaal. Als bewijs dat ze er echt bekend zijn, is er ook een straat naar hen genoemd, de straat waar de school ligt waar ze naartoe gingen. De man had het naambord nog nooit gezien en woont er al 5 jaar. Hij zou er zeker opletten volgende keer als hij zijn kinderen ging ophalen. 

De school zelf mochten we niet in zonder een digitale identificatie. Die had ik niet bij, maar wij wilden toch maar een foto in de hal. Oh, dan was het goed. Terwijl Luc wat foto's trok, maakte ik een praatje met de politieagente die er zat. Op elke school zit er dus echt bij de inkom iemand van de politie als beveiliging! Dat is reeds zo sinds 1988. Het gekke is wel dat zij niet gewapend mogen zijn. Dus als er een schutter begint te schieten, kan ze niks terug doen. In de hal was ook de ingang van het auditorium, zo de hal waar altijd de speeches en optredens gegeven worden. Dat was wel leuk om daar ook eens binnen te kunnen kijken.

Toen we bij ons laatste stukje aankwamen, viel plots onze Fuji op de grond. Het lint waar hij aan vasthangt, was los gekomen langs een kant. Bijgevolg hing de lens er half af en was ze geforceerd. De pret was direct heel wat minder. We besloten om eerst naar het hotel te gaan. Die belden onderhoud om een schroevendraaier te brengen, maar die was helaas te groot. We wilden graag proberen om de losse vijsjes vast te draaien in de hoop dat de lens dan gered was. We kregen van iemand anders een klein schroevendraaiertje cadeau. Helaas toen we de lens testten op de kamer, werkt ze niet meer. Ze geeft een error. Ze is nog maar 6 maand oud, maar geen idee of dat onder garantie valt.

We aten nog wat fruit en aten een bagel op in de kamer.

Daarna vertrokken we naar de laatste wijk van deze reis: Tribecca. Deze staat bekend als de wijk waar veel hele rijken woonden en we hadden een paar adressen gevonden. De eerste blok was die van Beyoncé en JayZ. Maar wat een lelijk industrieel gedrocht is me dat! Het ligt ook aan een hele drukke straat. Er kwam net iemand aan met een hond en ipv zelf de deur open te doen, bleef die gewoon buiten wachten tot de portier die voor hem open deed. Wat een arrogantie zeg.

Twee blokken verder wonen Justin Timberlake en Harry Styles boven elkaar. We konden ook hier niet in de lobby en ze waren de gevel net aan het restaureren. Ik had foto's gezien van de binnenkant toen het te koop stond en daardoor wisten we nu dat ze dus elk een ganse verdieping hebben: fenomenaal groot!

Het viel ook op dat er zwarte busjes af en aan reden met geblindeerde ruiten. Zo verzetten mensen die daar wonen zich dus😉 ik had het al gezien in de serie My unorthodox life van een vrouw die daar nu woont nadat ze uit een streng orthodoxe familie ontsnapt is.

Ze heeft haar eigen butler, chauffeur, kok enz. 

We wandelden ook nog voorbij de Bean, een blinkende reusachtige boon die precies een appartementsgebouw ondersteunt en voorbij ladder 8, een werkende brandweerkazerne waar Ghostbusters opgenomen werd.

Voor we de metro namen, kochten we ons nog een drank en dronken dat op in een parkje. Ook daar zagen we weer papieren hangen aan de straten rondom dat er gefilmd zou worden, oa voor Law and order. We zagen ze ook nog in actie voor een reclameshoot van Maybelline. Benieuwd of wij die ook te zien krijgen bij ons!

We kochten een afhaalpizza want het was de hoogste tijd om naar hotel te gaan. We moesten inchecken en de valiezen pakken want morgenavond vertrekken we helaas weer. Wat is de tijd toch altijd snel voorbij!

Dag 12: NYC 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Wat een dag vandaag! Wat hebben we veel gezien! En wat was het warm! Telkens als wij in New York zijn wordt er een warmterecord gebroken. Vorige week liepen we nog in de sneeuw en vandaag nemen we zelfs geen trui mee want het werd 30 graden😁

Na het gebruikelijke ontbijt gingen we om 9u op pad. We namen de metro uptown. We hadden de wagon volledig voor onszelf. De drukte valt hier best mee, we konden altijd al zitten. We wandelden naar het openbaar zwembad.  Dat is gesloten voor restauratie maar Keith Haring beschilderde het volledig met figuurtjes, dus dat wilden we toch wel zien. Op streetview hadden we gemerkt dat het zich achter een hekken bevond, dus daar konden we mooi doorkijken. Via een gezellige woonwijk wandelden we verder naar de Friends building. Ik heb niet alle afleveringen gezien, maar toch leuk om hier te staan. Ik had het eigenlijk veel drukker verwacht. Het werd een ochtendje voor mij, want daarna passeerden we de voordeur met trappen van Sex in the city en Just like that. Die laatste wordt momenteel nog wekelijks uitgezonden op tv, dus dat wordt extra leuk om naar te kijken als we thuis zijn. Je mocht niet op de trap, er hing een ketting met briefje bij. Ja, als je je huis ter beschikking stelt, word je daar goed voor betaald en hoort dat er bij, of niet? Een beetje verder bevond zich de Magnolia Bakery waar ze wel eens een cupcake eten, ttz, een hap uit een cupcake😉

Op weg naar onze volgende bestemming kwamen we voorbij een ziekenhuis. Daar hing in het groot op dat ze op Netflix te zien waren. Ik had er al van gehoord, maar nog niet naar gekeken. Nu zet ik het zeker op mijn kijklijst. Zo leuk, al die zaken.

Er was nog een plaats over waar je een echte Keith Haring kon zien die niet in een museum hangt, dus daar moesten we ook nog naartoe. Het was de vroegere wc van het centrum voor gelijke rechten. De wc's zijn weggehaald, het is een lege ruimte nu. Je komt daar dus echt voor de muurschildering. Rondom heeft hij die gemaakt. We waren er helemaal alleen, echt geweldig. Je kon ze net niet aanraken, daarvoor zijn ze te hoog. Wie fan is van hem, ik zou zeggen, kom naar New York ipv naar een museum. 😁

Hierna stapten we verder naar de Pier waar de Titanic zou aangelegd hebben en waar de overledenen aan wal gebracht zijn. Veel zie je niet meer, maar het moet toch wat geweest zijn in die tijd.

Achter de pier ligt Little Island. Een eiland dat gemaakt is op de vorm van bloemenkelkjes. Dat komt enkel aan de zijkanten tot uiting, als je er op loopt zie je er niks van. Hier werd het al veel drukker. Ik denk dat het in alle moderne reisgidsen staat. Je had wel een mooi zicht op de Hudson en New Jersey. 

Van hieruit liepen we richting Chelsea Market. Dat is een overdekte markt met vooral eetgelegenheden. Ze bevindt zich daar in de oude fabrieksgebouwen van de Oreokoekjes. Dat vonden we er het meest interessante aan, want verder was het er veel te druk. 

Bij Starbucks aten we ons een bagel, ook al  hadden we eigenlijk nog niet veel honger. Het was ondertussen al heel warm ook. Het was zweten geblazen. 

We klommen vandaar naar omhoog de Highline op. Ook hier was het ontzettend druk. Bah, daar houden wij toch niet van. Ik loop liever in die gezellige wijkjes rond. Van op de highline kon je wel goed de Edge zien liggen die een terras heeft waarop je naar buiten kan. We zagen de mensen als stipjes er op lopen. Via de oude spoorweglijn liepen we helemaal tot daar. Op die plaats stond ook de 50 meter hoge Vessel letterlijk te schitteren in de zon. Zo blinkend dat die is, dat komt op foto's nooit zo over. Er stond een vrouw te roepen dat we er eerst rond moesten, om er zo in te raken. We mochten niet blijven staan voor een fotootje ze begon al te reclameren. Ja zeg, pfff. Vanbinnen is het prachtig om te zien. De lift maakt golvende bewegingen en overal zijn trappen gemaakt. Die zijn allemaal afgesloten. Sinds er op 3 jaar tijd 4 mensen zelfmoord pleegden, mag je er niet meer op. 

We kochten een koud drankje en zetten ons daar wat neer terwijl we genoten van alle uitzichten rondom ons.

Toen we wat uitgerust waren, ging onze dagtocht verder naar een kerk waar ik gevonden had dat ze opnames hadden gedaan voor het 10 de seizoen van de serie the Blacklist. Dat was zelfs in maart nog! 

Toen we de straat inkwamen zagen we 5 grote vrachtwagens staan vol materiaal. Het zou toch niet zeker? Toen zagen we de papieren hangen dat er vandaag ook gefilmd werd: joehoe! ze waren niet bezig toen we passeerden, dus konden even foto's maken. Daarna begon een scène die ze 3 keer over deden. Toen moesten we wel van op afstand kijken. Oh, wat een belevenis vonden wij dit! Helaas zagen we enkel figuranten.

Helemaal in onze nopjes wandelden we verder naar het Chelsea hotel. Dat is een eerder eng uitziend hotel dat toch beroemd was bij veel celebrities, zoals uiteraard weer de Ramones 😉, Andy Warhol, Jimmie Hendrickx en Bob Marley. Er werd ook eens een dode vrouw aangetroffen.

Luc wou heel wat foto's, dus we namen de lift naar boven en zochten de kamer op waar zijn favorieten gelogeerd hadden. We gingen naar het toilet in de kelder. Hier kon je kiezen tussen man, vrouw of genderneutraal. Dat hebben we hier al meer gezien trouwens.

Na de foto's moesten we weer voorbij de kerk en kijk, er stond ineens een tentje bij. Wie kwam daaruit? Oh nee, het zal toch niet zeker: Dembe, een hoofdpersonage! Echt fantastisch voor ons! We stonden gewoon 5 m van hem. Hij werd een beetje geschminkt en ze gingen zelfs met een pluisjesborstel over zijn kale hoofd. Haha, wat leuk om te bekijken aan de overkant van de straat. Af en toe riepen ze 'rolling' dan moest iedereen stil zijn en namen ze een scene op. Na afloop vroegen we een selfie, maar zijn lijfwacht zei direct dat dat niet kon helaas.  We konden maar proberen hè.

We namen de metro naar ons hotel. Daar fristen we ons wat op, aten in de kamer en typte ik de blog. 

Wat een verrassende dag vandaag!

Dag 11: NYC 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Het ontbijt was weer prima vandaag, alles was blijkbaar geleverd.   Quiche met ricotta 's morgens gaat er bij ons toch niet in.

We vertrokken met de metro en stapten uit bij Flatiron building.  Die stond in de stellingen, maar het viel ons toch op hoe hoog hij eigenlijk wel is.  We moesten een heel eind stappen naar de volgende stop: het Bellevue Hospital. Dit heeft een geweldige hal en hier werd de serie New Amsterdam gefilmd.  We namen de lift naar het verdiep waar je een beter zicht hebt op de hal en waar de personages ook gestaan hadden. Ik vond het echt de max, want het is een van mijn lievelingsseries. Helaas waren ze nu niet aan het opnemen. 

We stapten verder naar een straat met laagbouw.  Allemaal huizen met van die trapjes naar de voordeur. Heel leuk. Je hebt dat hier in verschillende wijken. In een huis hebben ze gefilmd voor de serie You. Een aanrader trouwens om te kijken op Netflix😊 Voor wie het gezien heeft: dit was het appartement van Beck. Je herkent het direct.

We wandelden door Gramercy Park naar het geboortehuis van president Roosevelt. Je mocht het enkel bezoeken met een tour, maar we konden net aansluiten. We zagen oa zijn kinderbedje en het bed waarin hij geboren is. De familie was heel close en ook in zijn eigen gezin voorzag hij elke dag om 16u tijd om met zijn kinderen door te brengen. Ook als president deed hij dit.

Hij had een zwakke gezondheid en daarom moest hij van zijn moeder veel buiten bewegen. Dat deden ze op een soort terras met zware gewichten. Hij verloor zijn moeder en vrouw op dezelfde dag, op Valentijn. De zwartste dag uit zijn leven. Zo vertelde de gids nog wel meer weetjes, dus de tijd vloog om.

Via een zaal waar de Ramones opgetreden hadden, keerden we terug richting hotel. Nu was de zaal een dure kledingwinkel ( het goedkoopste T-shirtje was 330 dollar, lol), maar ze hebben veel zaken aan de muur laten hangen als herinnering aan toen. In 99 zijn we er zelfs binnen geweest, maar we vonden het toen zo louche dat we snel buiten gestapt zijn. Dat zou nu niet meer zo snel gebeuren denk ik.

We maakten met de metro nog een tussenstop in Chinatown. Ook dit is weer in New Yorkse termen gebouwd en echt heel uitgestrekt. Het ruikt er overal naar eten.  We wandelden verder via de City hall waar een protestactie aan de gang was, naar het Beekman hotel. Dit is een van de hotels waar Anna uit Eventing Anna in het echt verbleef. De docu op Netflix is ongelooflijk maar toch echt gebeurd. Ze logeerde in de sjiekste hotels van de stad zonder te betalen. 

In onze kamer dronken we koffie met een muffin en een yoghurtje en wat fruit. Handig ook om wat te chatten met de kinderen. Zij waren aan hun avondeten bezig 😉

De dag was nog niet om, we moesten nog wat kilometers gaan doen. We namen weer de metro, naar Brooklyn. Daar wandelden we in de zon een stukje op Brooklyn bridge. Wat was het warm ondertussen! Hoe mensen foto's posten op instagram zonder iemand achter hen, is mij volledig een raadsel, want het was erg druk.

Van de brug liepen we naar Washington Street. Van daaruit kan je de Empire State building zien net tussen de pijlers van de Manhattanbrug. Op de foto's met de iPhone is dit niet zo duidelijk, maar met de Fuji konden we het goed trekken. 

We trokken van elkaar ook maar de foto's die iedereen van zichzelf op instagram zet, maar ook hier was het redelijk druk. Er kwamen ook veel auto's heel traag in gereden. Die zetten zich opzij, trokken snel een foto en waren weer weg. Maar wij moesten iedere keer wachten.

Op Pebble Beach aangekomen zagen we de mooie skyline van Manhattan. Ze schitterde in de zon! 

We kochten ons een ijskoffie en relaxten wat op de rotsen die eigenlijk het 'strand' vormen. We amuseerden ons met mensen te bekijken. Altijd een leuke bezigheid.

Langs de andere kant van de Brooklyn bridge trokken we ook nog foto's want daar zat de zon beter. Van daaruit zag je ook goed het Vrijheidsbeeld. Dat ligt eigenlijk niet meer in de staat NY trouwens.

Met de metro vertrokken we richting hotel. We hadden nog geen honger en ik zag plots de beurs, dus we dachten oh daar gaan we ook nog eens naartoe. Zogezegd zo gedaan. Boven de deur liep een bandje dat alle aandelen toonde en er stond bij hoeveel ze gezakt of gestegen ze waren. We liepen verder naar de bronzen stier ook maar daar stond een enorme rij te wachten voor een foto. Dat was niet erg, wij wilden er toch niet bij. Een foto van opzij was genoeg.  Ondertussen hadden we wat honger gekregen, dus we gingen naar Chipottle weer een veggie bowl kopen. We namen hem mee om in het hotel op te eten. Toen we in de helft zaten hadden we allebei echt genoeg, dus de rest staat nu in de ijskast voor een van volgende dagen.  Ik typte de blog, we aten nog een kersentaartje dat we nog over hadden en keken de finale van onze serie Night Agent. Het was een afwisselende dag!

Dag 10: New York City 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Wat een vermoeiende dag vandaag! Ik ben blij dat ik nu neer lig en niet meer weg moet. Mijn lichaam zegt dat het genoeg geweest is.

Deze ochtend hadden we weer zoals gewoonlijk ontbijt. Het speciale item vandaag was groentenquiche. Verder was het fruitsap en de yoghurt op: ze wachtten op de levering? Dat vonden we toch niet kunnen eigenlijk.

We namen weer de metro en gingen helemaal noordelijk, tot boven central park. Als eerste kwamen we Tom's restaurant tegen. Hier kwam Obama als student dikwijls eten en heeft hij ook campagne gevoerd. Een beetje verder begon de campus van de Columbia University waar hij studeerde. We konden geen enkel gebouw in, maar de gebouwen straalden weer de statigheid uit van een grote universiteit. Nochtans zag Yale er wel eerder uit voor de elite, hier vonden wij dat niet zo fel.  Het was leuk om er te lopen. Het werd al aardig warm, dus de jas kon zelfs al uit ook. De grasperken waren mooi verzorgd en de bloesems schitterden in de zon. 

Van daaruit wandelden we naar de kathedraal St John the Divine. Hier werd Keith Haring zijn uitvaart gehouden en enkele weken voor zijn dood had hij in wit goud een schrijn gemaakt dat hier nu staat. Als we kwamen voor gebed, moesten we niks betalen. Anders was het 10 dollar per persoon. Dan gingen we wel een gebedje doen. We zetten ons dus maar neer op een stoel vooraan en keken een beetje rond. we zagen het schrijn niet staan. Dan maar een rondgang gemaakt en in een zijhal vonden we het. We wisten niet dat hij zo'n kunstwerken ook gemaakt had. Er kwam niemand anders binnen, en we konden op ons gemak goed rondkijken. Je kon er bijna aankomen, het stond niet eens achter glas! We vonden het de max.

Bij het noorden van central park namen we weer de metro naar het museum of historical society. Daar hangt boven de ticketbalie de originele plafond uit de Popshop van Keith Haring. Valt het op dat we fan zijn? Haha. Wel leuk om te weten dat we echt nog in zijn shop binnen zijn geweest en deze plafond dus toen al zagen. De winkel moest sluiten wegens te hoge huurprijzen. Fijn dat ze op deze manier nog iets bewaard hebben.

We wandelen verder langs de rand van central park naar de San Remo building waar Bono van U2 woont. We vroegen of we even in de hal mochten kijken, maar dat mocht helaas niet. Er leven enkel rijke mensen en die zijn gesteld op hun privacy.

Even verderop ligt het Beacon theater waar Bono vanaf zondag voorleest uit zijn boek. Luc vroeg binnen of er nog kaartjes te krijgen waren (we hadden geprobeerd voor Parijs en Londen, maar dat was direct uitverkocht). Er waren er nog voor 367 dollar! Ja hallo zeg!

We passeerden ook langs een schattig theehuisje dat dikwijls in de serie Real Housewives voorkomt.

Zo kwamen we uit bij de Dakotabuilding waar Yoko Ono leeft en waar John Lennon vermoord werd. Ook hier is alles goed beveiligd en kunnen we er niet in. Ertegenover in Central Park ligt een herdenkplaats aan Lennon, Strawberry Fields heet het. Het is er heel druk. We hebben dit vroeger al gezien met de kinderen toen we fietsen gehuurd hadden, dus dat was niet erg. Deze keer wandelden we door het park, opzoek naar Playmates Arch. Daar werd een foto van de Ramones genomen en kwam ook voor in een scene van You. Allebei tevreden dus. De skyline is echt prachtig om te zien met de bloesems, de blauw lucht en het mooie groene gras overal. Waar een bandje speelt, zetten we ons op een bankje om een bagel te eten. Zo gezellig is dat, zeg!

Na een fikse wandeling komen we later via enkele muziekgerelateerde stops op Times Square aan. Zo veel lichtreclame dat hier toch is, het was overweldigend en nog meer dan vroeger vind ik.  Bij de Mc Donalds namen we allebei een ijskoude drank en konden we weer even naar toilet. Midden op Times Square is zelfs een trap gemaakt waar je op kan zitten en alles goed in je op kan nemen. We zaten er ook even, want ik begon het toch lastig te krijgen. Het weer was schitterend, we liepen ondertussen in T-shirt rond. We kochten een leuke ijsschep in de M en M store en kregen chocolade om te proeven in Hersheys. Ook het Hard Rockhotel kon niet ontbreken, aan de receptie op het eerste verdiep hingen toch wel zaken van de Ramones zeker: er was er eentje heel tevreden! We moesten ook nog een pin kopen in het Hard Rock Café, voor onze verzameling. Wauw! Wat is het hier geweldig groot! Ik telde 3 ruimtes om te eten! In een daarvan hingen weer een originele gitaar en jas van de Ramones! Zeker omdat ze uit New York afkomstig zijn dat hier zoveel van hen te vinden is. Het kon maar niet op vandaag😊

Bij het hotel is een Amazon to go. Daar koop je je producten en checkt uit met je creditcard zonder een kassa te passeren. Dat ding weet vanzelf wat je gekocht hebt. Heel speciaal. Ze verkopen verse producten, dus ik kocht alvast kommetjes fruit. Dat mis ik hier wel echt.  We hadden geen zin om nog iets te zien om te eten, want we waren te moe, dus we kochten hier ook nog een maaltijd noedels met groenten en tofu.

Het werd in de kamer zelfs een driegangendiner want we hadden nog Campbellsoep ook en vanillecake als dessert.

Het smaakte allemaal erg goed. Luc maakte alles terwijl ik de blog typte.  Ik moest al goed nadenken wat we allemaal al weer gezien hebben vandaag!

Dag 9: New York City

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Geen wafels deze ochtend bij het ontbijt, wel broodjes opgevuld met worst. Bah. We hielden ons dus bij het gewone eten.

Het was ook al minder druk dan gisteren.

Tegen 9u vertrokken we op pad.  We namen de metro naar Uptown, waar we enkele huizen bezochten, oa van Sonja uit Real Housewives (wat laten ze dat trouwens veel groter lijken op tv!) en van Andy Warhol. Ook hier weer veel bloemen langs de weg. Rond elke boom zijn tulpen of paasbloemen geplaatst die fel in bloei staan. Echt gezellig. Dit is trouwens duidelijk een sjiekere wijk want er lopen hier heel wat hondenwandelaars rond. Echt grappig om te zien. Met een ervan maken we ook een praatje. We kwamen aan via central park, zo langs de Apple store en de Trump Tower. Daarbinnen was het nog steeds al goedheid wat er blonk. Maar nu ook veel vlaggen en reclame en eretekens van toen hij president was.  Verder heeft hij ook een grote winkel die van alles van hem verkoopt.  Je kan het moeilijk ontkennen, hij is een echte zakenman en heeft het goed voor elkaar gekregen.

We passeerden ook een kunstgalerij waar zomaar echte Warhols en Harings aan de muur hingen. We vroegen naar de prijzen en eigenlijk vielen ze best mee. Ze zijn hier voordeliger dan bij ons in elk geval. We kregen ook de prijs van wat ons klein schilderijtje waard is en waren daar heel blij mee.

Voor we de metro instapten zijn we nog langs het beroemde rooster gestapt waar Marilyn Monroe's rok omhoog vloog.

We namen de metro nog noordelijker waar we naar het Guggenheim wandelden.  We konden de hall in zonder te betalen. Doel bereikt dus, de rest hoefden we niet te zien.  In Bilbao zij we wel binnen geweest  en dat vonden we zowel vanbuiten als in de hal mooier. Na een plaspauze bij Best Buy moesten we een heel eind stappen naar Logos Bookstore. Het is een klein boekenwinkeltje dat een hoofdrol speelde in de serie You. Er werd ook vanbinnen gefilmd. We keken wat rond, maar hebben al genoeg boeken gekocht deze reis 😊

De zon was ondertussen beginnen schijnen, het werd echt wel warm. We dronken dan ook een ijskoffie bij Starbucks op het terras. De lente is ook hier echt in het land!

Van daaruit namen we de metro naar Grand Central. Ik was al wat vergeten hoe het er uit zag en het stelde me eigenlijk wat teleur. Het is wel heel groot, maar dat valt niet zo op omdat er overal gangen zijn naar een volgend perronnetje.  Nadat we ook voor onze oudste telg een souvenir gevonden hadden, wandelden we verder naar de Public Library. Daar was nu een speciale tentoonstelling waar we de originele Winnie the Pooh met zijn vriendjes gezien hebben, alsook de originele Gutenberg bijbel en de schrijftafel van Charles Dickens. Hoe bijzonder was dat allemaal niet zeg. 

Via Bryant Park liepen we verder. Wat een schattig park is dit! Je hebt mooi uitzicht op de hoge buildings, de Empire State Building, overal staan tafeltjes waar je aan kan zitten. Veel mensen waren er aan het picknicken of lazen een boek of de krant. Er stonden rekjes waar je die gratis kon uitlenen. Een heel leuk initiatief! 

Als laatste op de planning stond een bekend stripwinkel, maar helaas had hij ook niet meer wat Luc al jaren zoekt. 

Ondertussen hadden we weeral 12 km gestapt, dus tijd om naar het hotel terug te keren! Daar ben ik begonnen aan de blog en zijn we pizza gaan afhalen tegenover ons hotel. 

We keken weer verder naar onze serie voor onze pijp echt uit was.

Dag 8: New York City

[Klik op het fototoestel voor foto's]

We moesten deze morgen wachten op een tafeltje bij het ontbijt. Zo druk was het, zelfs de lobby zat vol.

Als delicatesse hebben ze hier Belgische suikerwafels. Haha, ze weten zeker niet dat dat als vieruurtje gegeten wordt ipv als ontbijt? We nemen er dan wel enen mee en eten hem op zoals het hoort😊

Verder was het weer lekker met de gebruikelijke zaken zoals bagels, cereals met veel keuze in lowfat, wat uiteraard mooi meegenomen was. Wij eten altijd veel te veelzijdig het ontbijt.

Tegen 8u30 waren we op weg.  Het was maar 2 minuten stappen en we waren al bij onze bestemming: de Pools van 9/11. De namen zijn ingegraveerd, dat is een goed idee. Zo kunnen mensen in sommige namen een bloem steken of er een foto bijhangen aan een stokje. Er stonden ook een paar kleine haasjes want het is Pasen vandaag. Wat is dit triest!

We liepen rond beide pools en waren verwonderd hoe groot van oppervlakte de torens wel waren. We zijn er in 99 nog in geweest.

De One tower torent mooi uit naast de plek waar de Twin towers stonden. Je mocht vandaag enkel binnen als je een ticket had. Dat hadden we niet, maar op werkdagen kan je langs een andere kant naar binnen hebben we gezien. 

De Oculus is ook een mooi gebouw van de beroemde architect Calatrava. Het is een winkelcentrum maar alles was nog gesloten. 

We wandelden terug naar het hotel voor een koffie, de rugzak op te picken en onze dierbaren een goede Pasen te wensen.

Dan togen we op pad met de metro. Ik vroeg alvast een plannetje, dat zou vast nog van pas komen. We reden naar de wijk Bowery. Daar bezochten we allerlei zaken van de Ramones: waar een coverfoto genomen was, waar enkele bandleden woonden, en waar ze opgetreden hebben. Luc vond het allemaal te gek. Wie de serie Inventing Anna gezien heeft, zij heeft hier in het poepsjiek Mercer hotel maanden gratis gelogeerd. En Billy Joel nam ertegenover een foto voor zijn nieuwste lp toen.

Daarna wandelden we naar de studio's van Keith Haring, Andy Warhol en hun appartementen. Dat waren toch niet van de kleinste, dus volgens mij verdienden ze al goed geld tijdens hun leven ook. De studio van Andy Warhol, waar Basquiat logeerde, was vol graffiti gespoten. Geen idee waarom mensen dit willen doen. Er stond nog steeds een bord dat het te huur is, maar volgens mij wil geen mens daarin wonen. Ook gek dat daar een bordje hing met uitleg wie er gewoond had en waar de andere 2 gewoond en gewerkt hadden hing niks. Mensen keken ons maar raar aan toen we daar foto's stonden te trekken. We gingen ook even binnen bij Venchi, waar de chocolade van de muren loopt. Een ijsje kostte daar 8 dollar. Alles is hier trouwens erg duur. 

Behalve boeken dan ;) . We zijn in de grootste boekenwinkel geweest, hij heeft 18 mijl aan boeken! Voor fans van Sex and the city: Carrie koos hier een boek uit ;)

We passeerden een supermarkt waar ze vers gemaakte quiche verkochten. Dat namen we alvast mee om op te eten vanavond.

Bij Starbucks kochten we ons allebei iets lekkers en drinken dat op in het parkje, in de zon, tussen de narcissen die hier overal in bloei staan.

Met de metro keerden we terug naar het hotel. Alles was gesloten, dus maar goed dat we eten bij hadden.

In de kamer typte ik de blog met een glaasje wijn erbij en 's avonds keken we naar De Mol. We waren het al vergeten, maar de kinderen stuurden dat zij gingen kijken, en vorige week hadden we ook al niet gezien. De hoogste tijd dus!

Luc probeerde ook nog iets te fixen om de blog weer via Charlotte te kunnen delen, want Facebook heeft al mijn vorige berichten als spam aanzien. Ik heb bezwaar aangetekend, maar verwacht er niet veel van. Ik heb het elke keer zo gedaan en nog nooit problemen mee gehad, maar nu dus wel helaas.

Dag 7: Holyoke - New York

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Nog steeds ben ik wakker voor de wekker afgaat. Het ontbijt was dit keer iets anders. Er waren geen wafels, maar wel groentequiche en wentelteefjes. Het smaakte allemaal erg goed. We hadden ook een bericht gekregen van het hotel dat ze een unloadzone hebben voor het hotel, in Manhattan. Dus besluiten we om eerst de bagage weg te brengen en dan de huurauto pas naar JFK te rijden. Dan moeten we niet met de valiezen zeulen in de metro.

Met een verse koffie gingen we voor de laatste dag op pad met de auto. 

Als eerste stond de woning van Mark Twain op het programma. We zagen geen parking dus zetten we onze auto even op de parking van de kerk ertegenover. Het was toch maar voor een foto. Er kwam een man aan die de tuin verzorgde en we raakten aan de praat. We mochten daar blijven staan als we straks nog eens in de kerk keken. Mark Twain kwam daar vroeger ook. Het huis is werkelijk prachtig! Een groot huis met torentjes en erkers overal. Hij schreef hier dus zijn bekende boeken Huckleberry Finn en Tom Sawyer. Het museum was nog niet open, maar we mochten toch al naar toilet. Ze waren nog aan het poetsen.

Daarna deed de tuinman speciaal voor ons de kerk open. Hij was erg trots dat hij ze al 30 jaar verzorgde. Ze was dan ook tip top in orde. Morgen op Pasen komt hij om 6u om alles nog eens te poetsen. Hij woonde hier graag. 

We zetten U2 op in de auto en de laatste lange rit werd ingezet: New York! Wat is deze week snel gegaan zeg. 

In New York gaan we trouwens veel onbekende zaken bezoeken. De highlights hebben we al gezien, dus die laten we liggen. We gaan vooral op zoek naar Keith Haring, opnames van series en voor Luc naar de roots van zijn lievelingsgroep de Ramones. Een beetje vanalles dus.

NY kwamen we binnen gereden langs de Bronx. Ik blijf het toch een onveilig gevoel vinden om daar te lopen. We konden de auto parkeren net tegenover het appartement waar Joe leefde uit de serie You. Echt een achterbuurt. 

We waren nog niet klaar in de Bronx. We vonden net een plaatsje voor de auto bij het kunstwerk van Keith Haring. Hij had het speciaal ontworpen om de buurt een beetje op te hemelen. Het is echt heel groot en langs 2 kanten beschilderd. Echt gek dat dit origineel hier zo maar staat! 

Vandaar reden we langs de 8 mijl lange skyline van Manhattan naar ons hotel. De unloadzone stond vol, dus bleef Luc zitten in de auto, terwijl ik alvast naar binnen gaan. Onze kamer was al klaar en we mochten er al in! Het is op de hoogste verdieping, de 19de, joehoe! Toen ik dit wou zeggen tegen Luc had hij net een plaatsje gevonden. We konden met de bagagekar direct naar boven. We hebben zelfs een keukentje, dus het komt helemaal goed hier.

We reden verder naar Woodhull hospital in Brooklyn. Dit ligt in de jodenwijk, want we zagen er heel veel lopen in hun typische kledij. De mannen hadden allemaal een hoge brede hoed op en een witte sjaal om. Voor het ziekenhuis konden we gratis parkeren, dus liepen we vandaar de lobby in. Deze is prachtig versierd met de gekleurde mannetjes van Haring. Echt geweldig om zo in een ziekenhuis binnen te stappen. Ook de gang van de kinderafdeling was versierd met mannetjes die hij speciaal voor de kinderen  ontworpen had. Dus ook hier zijn er nog originele tekeningen, gratis voor niks! We moesten in het ziekenhuis in de gangen trouwens weer eens een mondmasker aandoen, maar iedereen kreeg dat gratis.

Vervolgens reden we naar Greenwood Cemetery, een gigantische begraafplaats van 200 ha groot.  We kregen aan de ingang een plannetje mee om zo makkelijker het graf van Basquiat te vinden. Hij was een pupil van Andy Warhol, een andere favoriet van ons. Op zijn graf lagen allemaal snuisterijtjes die mensen hadden achter gelaten.  Hij werd slechts 28 jaar en overleed aan drugs.

Ook van de familie Roosevelt lagen er heel wat leden, maar zij stelden ons echt teleur. Allemaal kleine zerkjes in een cirkel, van sommige kan je de namen niet meer lezen.

Er staat ook nog een kerk, waar ze diensten in kunnen houden. Ze is echt ingetogen voor een kleine groep mensen. Ze werd op die manier ook gebruikt in de serie Blacklist voor de begrafenis van Elisabeth. Dus dat was 2 vliegen in één klap.

Op Coney Island waren we nog nooit, dus ook daar zijn we nog naartoe gereden nu we de auto nog hadden. We wandelden op de dijk en vergaapten ons aan de roetsjbanen en andere griezelige zaken. ik zou de hele tijd misselijk zijn. Maar wel leuk om naar te kijken, het was net open.

Dan zouden we toch echt de auto moeten inleveren, maar we moesten nog vol tanken.  Op de snelweg was het anderhalve dollar meer dan elders en het was toch file, dus zijn we er snel afgereden en hebben kort daarbij kunnen vol tanken. 

Het inleveren ging vlotjes, alles was in orde. Dan moesten we de Airtrain op en naar het metrostation. We kochten tickets voor het openbaar vervoer voor een week. Dat komt precies uit! we zaten een uur op de metro, het was net de volledige lijn!

We hadden ondertussen ook honger gekregen, dus we gingen snel een Mc Donald binnen, maar die hadden geen veggieburgers. Dan maar bij de concurrentie, de Burger King. Het smaakte best nog goed.

In de kamer aangekomen namen we allebei een verfrissende douche en verzorgden we de blog. 

Deel 2 van de reis kan beginnen!

Dag 6: Windham - Holyoke

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Het ontbijt deze morgen was nog covidproof. Alles zat apart verpakt in zipzakken, tot eitjes toe. Het smaakte er niet minder om. We waren bovendien helemaal de enige gasten! 

Nadat we uitgecheckt waren stopten we nog even voor een hoesje voor de nieuwe iPad. Ze hadden bitter weinig keuze, maar een effen zwart volstond. Toch veiliger om hem te gebruiken in de auto met een hoesje errond.

Tegen 9u vertrokken we echt op pad. Als eerste stond de farm van Tabitha King, (de vrouw van...inderdaad) op de planning. Dat is zo'n boerderij waar je zelf fruit kan plukken. Enkele jaren geleden stond de grond te koop. Ze vond het zicht prachtig en vond het zonde dat het verkaveld werd in 42 stukken. Die waren al verkocht, maar zij heeft al die eigenaars gecontacteerd en overtuigd om aan haar te verkopen. Bijgevolg is het nog steeds een groene zone. Als je veel geld hebt, lukt dat beter natuurlijk :)

We reden door het platteland en genieten van het kijken naar de huizen. Wat een lappen grond hebben ze toch allemaal! Hier is echt oppervlakte te over!

De zon schijnt vandaag, toch zijn de talrijke meren die we passeren voor het grootste deel nog bevroren. Als we bij de ranch zijn wordt al duidelijk waarom. Er staat een ijskoude wind! Ik vind dat er niet veel aan te zien is, ze gaat pas open in juni, dus alles is gesloten voor het seizoen. De fruitgaarden zijn wel enorm uitgestrekt. Je ziet het einde niet.

Op onze weg vandaag kwamen we ook de huidige woning van Stephen King tegen. Die staat op een private road, dus je ziet er niks van. Maar hé, we hebben toch in zijn straatje gestaan, 👌

Verder bracht de weg ons via een covered bridge uit 1890 en een National Forest naar Franconia Notch SP. Het was prachtig om te rijden, met soms meters dikke sneeuw langs beide kanten. Alle viewpoints waren afgesloten.  De parkings waren zelfs niet sneeuwvrij gemaakt. Toen we een schitterende waterval tegen kwamen, hebben we ons even verder aan de kant gezet. Hier wilden we toch echt wel een foto van. Dus even over de reling geklommen, door de sneeuw de boardwalk op en daar stonden we dan te kijken naar al dit moois.

Het Franconia park is ook dicht, behalve een trail die open is. Die gingen we dus wandelen. Na een banaan/ muffin deden we eerst wat energie op. Toen begon het. Er stonden 2 stokken bij de ingang en ik zag de sneeuw al liggen, dus we dachten die komen vast nog van pas. Het begon al direct slibberig te hellen, het dalen was zowaar nog erger. Ik heb even getwijfeld of ik wel mee zou gaan, maar met een sterke hand die me vasthield, lukte het wel naar beneden. Zo kwamen we aan bij een prachtige rode overdekte brug. Met de sneeuw rondom en de rivier die eronder stroomde was het echt een prachtig zicht! Het was koud, maar de lucht was helderblauw, dus prima weer eigenlijk. We moesten verder omhoog, langs de rivier tot aan de kloof. Die was wel gesloten. Maar je kon er toch in kijken. Het water van de waterval die er normaal stroomt, was gewoon volledig bevroren!  Ik denk niet dat ik zoiets ooit al gezien heb. Echt magnifiek! Je kon er nog iets dichter bij, maar dat was zo glad, dat ik dat wijselijk aan me voorbij liet gaan. Luc kon het echter niet laten en schuifelde toch verder. Ik kon het bijna niet aanzien. Hij kon wel mooie foto's schieten!

Ondertussen kwamen er nog mensen aan, lokale waarschijnlijk, die hadden van die ijzeren pinnen onder hun schoenen gebonden en liepen met skisticks. Okay, zo moet het dus normaal deze tijd van het jaar😏

De terugweg lukte me wel alleen, maar wat waren we blij met onze stok! 

Op een gegeven moment was het pad spekglad en moesten we er naast over de volle sneeuw stappen. Toen merkten we pas goed hoe diep je erin zakte.

Nadien reden we naar Quechee SP. Wel handig dat ik ondertussen in de auto de blog kan typen, geen idee hoe we dat volgende week gaan doen als we een hele dag in de stad lopen😏. We waren ondertussen in de staat Vermont aangekomen trouwens.. weer een staat erbij!

We parkeerden ons aan het visitor center om vandaar uit naar het uitzicht op de rivier te kunnen wandelen. Het was 1 na 4 en het sloot blijkbaar om 16u, dus de deur was al op slot. 

Ja zeg, waren we hier helemaal voor niks? We maakten een rondje en konden zo tot aan het pad geraken. Dat leidde uiteindelijk naar een brug waar metalen hekkens dienst deden als omheining. Maar in het midden waren op sommige plaatsen gaten gemaakt zodat je daar een foto kon nemen. De rivier bolderde beneden met een grote snelheid. Dat valt nauwelijks op, er is overal veel meer water dan als we in de zomer gaan. Het smeltwater moet duidelijk allemaal weg nu.

We gingen weer op pad, toen Luc zich bedacht dat we in Vermont nog geen cache hadden gedaan. Dus ik zitten zoeken op de app om er een te vinden op onze weg. Dat lukte goed en gelukkig vonden we hem snel. Er lag wel geen sneeuw meer, het was toch nog steeds maar 45 F. En we moesten opschieten om op een deftig uur in het hotel aan te komen ook. 

Onze laatste stop voor vandaag was een covered bridge. We hadden er veel in het roadbook staan, maar voor alles was geen tijd meer en we hadden er toch al wat gezien vandaag. We kozen er een uit dicht tegen de route. Wat stond er ondertussen een wind! Zelfs in de brug moest ik mijn kap ophouden. Er waren venstertjes in om naar buiten te kijken en auto's moesten op verhoogde planken rijden. Wel mooi om te zien. Toch ook weer typisch Amerikaans denk ik.

Ik zocht op Gasbuddy een goedkope prijs op om nog eens te tanken en dan konden we echt volle vaart naar het hotel zetten.

Alhoewel, het was nog een uur rijden en het was al half zeven. We kregen al wat honger ook. Oh, hier is een pizzeria! Laten we daar snel binnen gaan. Er stond een hele lange rij. Het zou minstens 40 minuten duren voor 1 pizza, dus nee, dat gingen we niet doen. Verder was er in het dorp niks anders dan een Subway. Daar hebben we dan een broodje en ik slaatje gekocht.  Bij dit weer nu niet echt mijn eerste keuze, maar het was niet anders. Het smaakte wel nog goed. Je kon het niet binnen opeten. Dus zoals echte Amerikanen hebben we het in de auto verorberd :)

Tegen 20u kwamen we dan eindelijk in het hotel aan. We moesten dan nog de valiezen goed pakken zodat we ze morgen snel konden afgeven in ons hotel in Manhattan vooraleer we de auto terugbrengen naar JFK. Dat wordt nog wat.

Maar dat zien we morgen dan wel weer, in hopelijk toch iets warmer weer ook!

Dag 5: Bangor - Windham

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Na een goede nachtrust en lekker ontbijt met spiegeleitjes vertrokken we weer op pad. De deurklinken van de auto zaten onder het ijs, zo koud was het dus! Ik had in de weerapp gezien dat het gesneeuwd had op onze bestemming van vandaag, dus ik trok voor de zekerheid maar mijn thermisch ondergoed aan, dan had ik dat alvast niet voor niks bij.

We reden langs het radiostation van Stephen King, ja, wat heeft die man eigenlijk niet? Zijn zender stond op in de auto, dus het was wel leuk te weten dat ze ondertussen in dat gebouw aan het uitzenden waren. Je ziet trouwens helemaal niet dat het een studio is.

We moesten eerst weer tanken voor we echt op pad konden. De prijzen waren overal ongeveer hetzelfde, dus we wachtten af tot we een goedkope vonden. 

Zo gezegd, zo gedaan. We vervolgden onze weg verder naar het Noorden. Eerst zagen we aan alle brievenbussen lange ijspegels hangen.  Wat een vreemd zicht! Het weer werd steeds mistiger en er lag steeds meer en meer sneeuw. Dat beloofde niet veel goeds. 

Na een uurtje ongeveer kwamen we de eerste covered bridge tegen. Het was een heel lange en een Historic Landmark. We parkeerden de auto aan de kant en stapten er door. De weg lag vol ijs, je hoorde het kraken onder je voeten. De brug zelf rook heerlijk naar vers gezaagd hout.

De weg werd steeds grimmiger met minder en minder zicht. De mist bleef duidelijk hangen. Het was wel een prachtig zicht met de sneeuw overal. We stopten af en toe om te genieten van het landschap. Alle meren waren nog bevroren. Als dit lente is voor de inwoners hier, wat is dan de winter?

Dit was duidelijk het landschap dat we zagen uit het vliegtuig.

Toen we door een dorpje reden, was er plots vanaf het centrum niet meer gestrooid. Oei, dit werd wel heel vervelend rijden zo. Maar ja, we waren hier nu eenmaal, dus we reden traag verder. Het was zo nog 20 mijl. Toen kwamen we aan de afslag naar de B52 Site.  Daar is vroeger zo'n vliegtuig neergestort en de brokstukken liggen er nog steeds. Dus daar hadden we graag eens tussengelopen.  Helass voor ons zou dat niet lukken, de weg lag onder een dik pak sneeuw. Te voet verder was ook geen optie, want het was nog 7 mijl door dikke sneeuw. Brute pech dus.  We moesten daarna eigenlijk nog een stuk verder de hoofdweg volgen om uiteindelijk uit te komen bij de plek waar de moose het meest komen. Ik had zo al een voorgevoel dat het hem niet ging worden vandaag, maar Luc wilde toch graag tot daar verder proberen rijden. Zo gedacht, zo gedaan dus. We passeerden eerst nog Lily Bay State Park maar zelfs daar was de parking niet gestrooid en moest je inkom betalen ook, dus vervolgden we onze weg naar de moose. Plotseling was echter de hoofdweg een dik sneeuwpakket. Er was niks gestrooid, dus we konden niet verder. Toch wel teleurgesteld, keerden we voorzichtig om en trokken op de terugweg foto's van de prachtige natuur. Het zag er allemaal erg idyllisch uit. We konden gewoon de auto laten staan op de rijbaan, er passeerde toch niemand. Alleen 2 gekke Belgen, haha.

Toen we terug in het lieflijke dorpje kwamen, was ook het andere deel inmiddels gestrooid. Wat zouden we nog doen de rest van de dag? Oh, daar is een schattig boekwinkeltje. Het kon zo mee doen in een of andere Hallmark film. En ja hoor, ze hadden toch wel weer een verzameling van King zeker. Een oud vrouwtje runt het winkeltje, met nog een oude kassa zonder mc en een oude cd speler waarop ze speciaal voor ons de muziek aanzette: Sweet Caroline, zo schattig!

Weer wat boeken rijker vervolgden we onze weg naar het hotel van vanavond. 

We kwamen weer veel kerkhoven tegen, dat is al de hele tijd zo aan de oostkust. Echt bizar. We stelden de GPS in om een Walmart onderweg. Daar hadden ze gisteren nog een ipad in stock die ik graag wil hebben. Hij is bijna overal uitverkocht omdat hij in promo staat. Na zo’n ochtend had ik er geen goede hoop op eigenlijk. Maar kijk, ze hadden er nog een, net in zilverkleur, dus joehoe!

100 euro goedkoper dan in België, dat is toch al eens de moeite. In Maine moet je ook geen statetax betalen, dus was perfect. Verder mijn thermische broek uitgedaan op wc, die had ik niet meer nodig en is toch niet zo gemakkelijk. Ook nog een jeans en paar oorbellen gevonden, dus helemaal tevreden.

Dan was het toch de hoogste tijd om verder te rijden. We moesten nog een heel stuk naar het hotel. Dat ging via de snelweg, dus schoot goed op.

De zon kwam ook steeds meer piepen en de sneeuw verdween langs de kant van de wegen.

Het duurde al bij al toch nog lang eer we er waren. We checken in met een koffie en zochten iets om te eten.

Het werd Mexicaans bij Chipottle. We kregen een hele bowl met rijst, groenten, guacamole en zure room. Het smaakte prima!

Op de kamer hebben we de valiezen wat herschikt en een plaats gezocht voor de 9 boeken die we mee moeten nemen. 

Dan nog de ipad opgeladen en wat tv gekeken met een drankje erbij.

Dag 4: Bangor 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Brrr wat was het koud deze morgen!

Ik zette de chauffage alvast aan, maar dan krijg je van die warme wind die de kamer inblaast.

Het ontbijt was erg lekker. Er waren spiegeleieren deze keer die net op ons broodje pasten. Ze hadden zelfs Nutella en ook graanrepen om mee te nemen. Ze wisten zeker dat ik kwam ;)

Met een warme koffie vertrokken we tegen 8u op pad. Ik snapte al waarom de haard brandde in de lobby. Het vroor nog buiten! Maar er was geen neerslag, dus dat zou wel lukken. Muziekje op, stoelverwarming aan en gaan met die banaan!

Vandaag stond helemaal in het teken van Stephen King. Ik schreef gisteren al dat Luc grote fan is, dus het werd zo’n beetje hoogdag voor hem. Ik heb ook wel de bekendste films gezien, zodat het voor mij ook niet allemaal onbekend was. In ons roadbook stonden telkens de foto's van in de film Pet Sematary, zodat we het ons beter konden inbeelden.

Onderweg kwamen we veel plaatsen tegen waar boten ’overwinteren’. Die zijn helemaal in witte plastiek ingepakt en dan luchtdicht gemaakt.  Ik vraag me af hoe ze dat gedaan krijgen. Ook passeerden we veel lobster restaurants.

De eerste stop was het stadhuis van Ellsworth dat in de film dienst deed als school.

Het is echt zo’n schattig stadhuisje met rode baksteen en gouden letters op. Heel mooi! We konden er alvast een eerste plasstop maken ook, dat krijg je van al die koffie.

Vervolgens vonden we de plaats waar het kerkhofje in de film was. Er lag nog een dik pak sneeuw, dat vond ik weer leuker, haha.  Je vraagt je toch dikwijls af hoe ze die plaatsen altijd vinden. Dit lag in een klein bosje achter de parkeerplaats van een lodge bv.

Daarna reden we naar het huis van de familie uit de film. Echt heel tof om daar te staan en je de scènes in te beelden. Ik zal misschien even de film vertellen. Het gaat over een familie wiens zoontje overreden wordt voor hun huis. De buurman zegt dat er een beetje verder een pet sematary is. De dieren komen dan weer tot leven. De vader begraaft zijn zoon daar. Die komt inderdaad terug, maar als een heel gemeen persoon. Daar gebeuren dan enkele avonturen mee. Het is een griezelfilm in elk geval.

We zetten onze weg verder via vele meren en bossen. Zo ontspannend om via al die binnenwegen te rijden en gewoon te genieten van de omgeving!

We passeren ook nog een skelet van een walviskop.  Wat is die echt groot! Aan de overkant is een museumpje waar een cache ligt die we al snel vinden.

Het museum staat vol opgezette dieren, niet zo ons ding. De mevrouw kwam echter vragen of we niet binnen kwamen, dus hebben we dat maar even  gedaan. Ook al omdat er wc's waren ;)

We reden nadien Acadia National Park in.  Je kan enkel op de hoofdweg rijden.  De rest is afgesloten  en voorbehouden voor sneeuwmobielen. Het kon eigenlijk even goed al open zijn, want hier lag nergens meer sneeuw. Maar niet dus.

De zichten waren prachtig, vooral de reflecties in het water. Alleen jammer van de koude. Maar de foto's spreken voor zich hoop ik. Op de blog staan er enkel die met de gsm getrokken zijn en onbewerkt, dat werkt snelste om up te loaden.

Een half uurtje later waren we weer bij een mooie open vlakte toe gekomen. Daar zouden we een wandeling van een km maken  naar waar een scène gefilmd was. Helaas is de weg afgesloten door smeltwater. We hebben dan een heel eind gewandeld rond de rivier in de hoop ergens te kunnen oversteken maar ik durfde het me niet riskeren. Luc wel en ik ben blijven wachten op een steen. Dat werd me toch te koud, zodat ik maar al naar de auto gestapt ben. Niet veel later was Luc er ook, het was er prachtig van natuur.  Ik geloof het goed.

We zaten nog altijd fors voor op onze planning, dus we konden nog wel een boekenzaak bezoeken. Wat stonden hier veel prullaria! Wel leuk om te zien allemaal. Zou dat echt verkocht worden? Luc vond nog 2 zeldzame boeken, dus die krijgen thuis ook weer een plaatsje. Missie geslaagd nu!

Het begon licht te regenen toen we naar het huis reden waar Stephen King woonde toen hij het idee kreeg van Pet Sematary. Hij had toen nog maar enkele boeken geschreven en woonde toch al in zo’n groot huis! Wij hebben duidelijk het verkeerde beroep gekozen!  

Als laatste item van de dag stond de begraafplaats in Bangor op het programma. Ook hier werd gefilmd, maar het is ook het tweede grootste kerkhof van de USA. Ik vind het altijd raar om te zien dat er zoveel wegen in zijn. Er was maar 1 poort meer open en daar stond op dat ze maar tot 16u open bleef en het was al een halfuur later, dus ik was er niet gerust in. We parkeerden de auto dus net buiten de poort en stapten naar de punten die Luc op voorhand had uitgestipt op de map. Dat is altijd enorm veel werk op voorhand, maar spaart ons zoveel tijd uit terplekke! Anders hadden we het ook zeker niet gevonden! Ondertussen was het beginnen hagelen ook.

In het hotel aangekomen dronken we een lekkere hete koffie met versgebakken cookies erbij. Wat is dat toch leuk hier in de hotels in de States!

We besloten om in de Walmart eten te zoeken en op te eten op de kamer voor tv. We kochten ook ineens weer de voorraad medicatie die hier toch een pak goedkoper is.

Met een aperitiefje, dessertje en lekker wijntje erbij smaakte alles voortreffelijk. Ondertussen keken we een serie.

We hebben weer veel gezien vandaag!

Dag 3: Andover - Bangor

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Om 5u deze nacht was ik plots klaarwakker en kon de slaap niet meer vatten. Dan maar wat chatten met de dochter die meestal direct antwoordt ;) altijd leuk!

Toch nog wat proberen slapen daarna, maar echt goed lukte dat niet. 

We downloaden nog wat lijsten van op Spotify voor in de auto en tegen 7u30 waren we bij het ontbijt. We namen weer hetzelfde als gisteren. De tv stond uiteraard weer op en we keken naar Good Morning America. Zo leuk! We kwamen te weten dat Nasa in 2024 weer een missie plant naar de Maan en verder ging het vooral over Trump die vandaag naar de rechtbank moet. Peilingen wijzen uit dat de meerderheid van de Amerikanen gewoon achter hem staat.

Iets voor 9 waren we weer op pad. Het begon al snel te regenen helaas. Maar we hadden nog een uurtje te rijden. Ik typte de blog alvast, het voordeel van in de auto te zitten, haha.

Toen we van de autostrade af waren, kwamen we in een gebied langs de kust met fenomenale huizen. Zoveel grote kasten van  villa's hebben wij nog nergens bij elkaar zien, behalve in Beverly Hills misschien, maar daar zag je er niks van:) Ze hebben allemaal een lap grond erbij ook, maar daar doen ze niks mee.  Er is enkel gras, geen struiken of bloemen.  We vergaapten ons aan al de pracht en praal. Op een  bepaald ogenblik zagen we ook het buitenverblijf van president Bush. Het ligt goed afgezonderd, je ziet het enkel van de overkant van het water, maar er staat toch een gedenkteken dat de gemeente daar neerzette omdat ze fier zijn dat een inwoner het tot president geschopt heeft. Wat leuk allemaal! Het regende nog steeds lichtjes. Ik heb denk ik eens gelezen  dat er in de staat Maine, waar we ondertussen zijn, het meeste regen valt. Ze doet haar naam in elk geval eer aan dan!

Na een korte stop vervolgden we onze weg naar Fort Williams State Park. Daar staat de bekende vuurtoren die je dikwijls afgebeeld ziet in afbeeldingen van Maine.

We parkeerden ons op de overflow parking, die was gratis, en stapten een stukje te voet. We stonden er maar met 2 auto's, al de rest stond betalend. Het was net gestopt met regenen, dus we hadden geluk. Voor de zekerheid deed ik mijn sjaal en muts maar op, want ik dacht er zal aan zee wel veel wind staan, maar nee hoor. Het was eigenlijk best warm met zo’n 9 graden. Dat lijkt niet zo op de foto's, maar was echt wel zo.

We wandelden naar beide viewpoints en ze waren allebei even mooi. Het grauw uitziende weer hoorde er gewoon bij. Zo’n beetje mystiek. De toren komt ook voor in de film Storm of the century en in boeken van Stephen King. Van die laatste gaan we de komende dagen veel zien. Luc is enorm fan en heeft al zijn boeken! Dus het zijn hoogtijdagen voor hem vandaag en morgen.

Onderweg naar Bangor kwamen we ook high schools tegen en het verbaasde me weer hoe megaveel parking erbij is. Heel wat anders dan bij mij op school, waar je of moet betalen of een 15 min moet wandelen in de hoop nog een plaatsje te vinden. 

Hoe meer we Bangor naderden, hoe meer sneeuw we nog langs de kant tussen de bossen zagen liggen. We tankten ook nog eens vol, want in Bangor was het duur had ik gevonden.

Als eerste kwamen we het kantoor tegen van Stephen King. Hij werkt daar zelf niet, maar wel zijn werknemers. Er was niemand nu, maar dat gaf ons de gelegenheid om zonder gene foto's te nemen.

Daarna reden we naar het huis van Stephen King waar hij 39 jaar woonde. Ondertussen woont hij daar niet meer owv de drukte die er was rond zijn huis. Wij waren er vrijwel alleen en konden goed foto's maken. We vonden het echt een mooi huis! 

In het dorp staat een standbeeld van Paul Bunyan, een bekend persoon voor de Amerikanen. Het is zo’n groot beeld zoals je er ook wel ziet langs route 66. Het kreeg een eigen leven in de film IT. 

Net zoals veel zaken in de omgeving waar Stephen King zijn inspiratie haalde. De watertoren werd bv de woning van het monster in IT.

Uiteindelijk kwamen we in het dorpscentrum terecht maar dit stelde niet veel voor. Een brede laan met winkels aan beide kanten, maar velen waren niet open en er was zelfs niks om iets te drinken. Ik had anders wel zin gekregen. De antiquiteitenwinkel had in zijn kelder ook een bookshop met heel veel boeken van Stephen King. Daar hebben we de resterende tijd doorgebracht. Uiteindelijk vind Luc 3 zeldzame exemplaren die je bij ons niet kan krijgen, dus hebben we ze mee om aan onze collectie toe te voegen. Gelukkig hadden we nog gewicht over bij onze valiezen :D

Nadat we ingecheckt waren zijn we nog om boodschappen geweest naar de Walmart. Alles is inderdaad opgeslagen, maar toch nog erg redelijk van prijs tov bij ons. 

Morgen wordt een dagje Stephen King. Ik zou zeggen kijk alvast eens naar IT of naar Pet Sematary want daar gaan we naar op zoek.

Dag 2: New Haven - Andover 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Ik dacht , als we naar ons gevoel opblijven tot 4u in de ochtend, zijn we niet te vroeg wakker, maar was dat maar waar! Om 2u keek ik op de wekkerradio van het hotel. Ik wou toch even checken op mijn iPhone of dat wel klopte en ik zag niks! Wat was dat nu weer? De zaklamp deed het ook niet, alles bleef zwart. Ik raakte redelijk in paniek en dacht al van wat moeten nu zonder gsm verder, waar kunnen we een nieuwe kopen enz. Mijn radars sloegen helemaal op hol. Luc werd ook wakker en samen hebben we dan op de tablet en andere iPhone zitten zoeken naar een  oplossing. We moesten een harde reset toepassen. Luc deed wat ze zeiden in het filmpje en oef, hij sprong weer aan. Maar het was toch echt spannend. Zo zie je maar hoe afhankelijk we eigenlijk zijn. Daarna probeerden we verder te slapen, maar dat lukte niet echt. Af en toe een kort dutje en om 6u hield ik het voor bekeken. 

We reorganiseerden de trolleys wat, zodat we snel aan het  regengerief en eten konden. 

Volgens de vrouw van het ontbijt zou het droog blijven overdag. Dat hoopten we dan maar!

Het ontbijt was typisch Amerikaans zoals we gewoon zijn: bagels met Philadelphiakaas en honing, roerei, zoete gebakken aardappeltjes, yoghurt, fruit, cereals en wafels met chocoladebolletjes om op te doen. Het smaakte allemaal erg lekker! Bij het uitchecken kregen we elk nog een zak mee met een lunch in. Dat was handig zeg! Een koffie kon ook weer mee de auto in en zo vertrokken we een uur vroeger dan gepland op pad.

Na een kwartiertje rijden kwamen we al toe bij Yale University. Overal was nog straatparking, alleen de parkeermeter werkte niet echt mee, dus dat duurde even voor dat geregeld was.

We wandelden naar de campus, maar die bleek volledig afgesloten. Studenten konden in en uit met een badge. Er stonden ook, net zoals in Harvard, palen met een help drukknop op. Dat zie je bij ons toch niet. Plots ontdekten we een deur waar iemand naar binnen ging. 

Daar glipten we dan ook maar eens naar binnen. We mochten van de bewaker verder rondlopen dus deden we dat! We waren in de reusachtige bibliotheek terecht gekomen. Overal waren leeszalen met sjieke leren zetels. Hier kost studeren duidelijk veel geld.  Er stonden nog van die oude houten kasten met kleine laden in waar vroeger de steekkaarten inzaten. Ik trok er eentje open en er zat een briefje in met een boodschap. In de andere ook! Dus konden wij niet achter blijven en hebben in een leeg schuifje  ook een briefje achtergelaten.

De gebouwen zijn oude Angelsaksisch, het licht valt overal binnen, echt heel mooi. We ontdekten ook nog een lieflijk binnentuintje waarnaar de deur open was.

Het hele dorp ademt de sfeer uit van Boston of Philadelphia met een groen plein en huisjes rond die gebouwd zijn met rode baksteen en witte plankjes bovenaan.

We probeerden nog een geocache te vinden, maar bij de eerste lukte dat niet, bij de tweede wel. Toen was het de hoogste tijd om verder te rijden.

De rit van 2 uur werd even  gebroken voor een foto bij het bord van Rhode Island state. Tada, weer een staat erbij! Dat heb je als ze zo dichtbij elkaar liggen.

De volgende stop was bij de mansion  van de familie Vanderbilt. Een kast van een huis! Je kan er helemaal rond lopen. Dat is dan ook exact wat wij deden. Het huis binnenin is gratis te bezichtigen, maar dat slaan we over.  Het is nu niet dat we iets hebben met deze familie en we zagen al wel wat huizen in het verleden. De toiletten zijn echter binnen, en dus kregen we  we toch nog iet of wat een idee. Het is trouwens niet de enige mansion hier. Wat een grote mansions staan hier naast elkaar zeg, allemaal om ter trots. 

De gewone huizen zijn van die typische huizen uit films, met houten latjes die dan in een kleur geverfd zijn. Heel leuk om door te rijden. We zien ook steeds de zee. Het is nog steeds goed weer, de zonnebril kan zelfs op! Alleen is het wel echt koud. Maar ons hoor je niet klagen! 

Voor we onze tocht verder zetten, aten we nog een koek want we kregen toch een klein hongerke. 

Na 30 min zagen we het bord van de derde staat vandaag: Massachuttes.

Het was even ver met dan zonder tolwegen, dus besloten we het laatste te nemen. Eerst reden we door allerlei lieflijke Amerikaanse straten, heerlijk! Daarna werd de weg zoals een snelweg, je zou al gek zijn om hiervoor te betalen.

We hadden eindelijk ook een goede radiozender gevonden, dus het was echt genieten. Bij een tankstation zag ik plots de laagste prijs tot nu toe voor een gallon staan: 3,19 dollar. Dus Luc snel gedraaid en getankt. Ze hadden hier gratis wifi ook, dus snel de app Gasbuddy gedownload, dat was ik gisteren vergeten. Bleek al snel dat het hier goedkoopste was. Goed gedaan dus, voila.

We parkeerden ons in Plymouth op de free parking die we op  voorhand uitgezocht hadden, spaart toch allemaal tijd terplekke. Het was maar 5 minuten stappen of we kwamen al de eerste historische gebouwen tegen, de kerk en het gemeentehuis. We wandelden verder naar Leyden street

Hier werden de eerste huizen gebouwd door de Pilgrims. Dat waren Engelsen die met het schip de Mayflower als eerste voet aan land zetten in Amerika en daar een kolonie stichtten. Dus het is een belangrijke plaats voor de Amerikanen. Nochtans leek het dorp eerder uitgestorven. Locals liepen niet op straat en toeristen waren er bijna niet. Niet dat wij dat erg vonden. De huizen die van in die tijd dateren waren gemerkt met een plakkaat.  Dat was wel makkelijk.

We passeerden verder de rock, een steen die gelegd is op de plaats op het strand waar ze aan land gekomen zijn. Er is een heel prieel met zuilen rond gebouwd.  Even verder ligt de replica van de Mayflower in het water. Het valt ons vooral op hoe klein het wel is! Chapeau dat ze daar de oceaan mee over gevaren hebben in 1620!

Op weg terug naar de auto zagen we nog het standbeeld van een Indiaan die hen bescherming gaf en het graf waar alle botten inliggen die men vond. We vonden ook hier een geocache. Luc wil graag in elke staat waar we komen minstens een cache vinden, vandaar.

Onze reis werd vervolgd richting hotel.

Er stond heel veel wind zodat de auto af en toe goed heen en weer wiebelde.

We reden voorbij de skyline van Boston, maar daar moesten we niet zijn, dat hebben we met de kinderen vroeger al bezocht.

In het hotel kregen we een ruime kamer. We namen een  koffie mee en zochten het menu op van Chili's dat naast het hotel ligt. En ja hoor, ze hebben veggie stuff! Het was snel beslist om daar te eten, dan moesten we niet meer weg.

We namen allebei het menu van 3 items voor 10,99 met een frozen margarita als extraatje. De chips en salsa kwamen al snel. We kregen elk een heel bord, wat we eigenljjk zouden delen dus. Daarna elk een zwarte bonenburger met topings erbij en frietjes. Het was veel te veel voor mij. Als echte Belg heb ik zelfs de frietjes niet opgegeten, haha. De margarita kwam pas bij de burger, dus die hebben we gewoon gehouden als dessert, wat een grote maat was dit weer zeg! Propvol keerden we tetug naar het hotel, waar ik de blog afmaakte en we nog een serie keken.

Het was een afwisselende fijne dag!

Dag 1: Brussel - New Haven 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

De wekker stond om kwart na zes, maar toch was ik een half uur ervoor alweer wakker. Heb ik dit wel bij en dat?

Het is toch iedere reis hetzelfde.

Na een kort ontbijtje reden we naar de luchthaven waar Victor weer met de auto vertrok. Zij spelen taxi, maar hebben dan wel 14 dagen de auto!

Er stond een lange rij bij de incheckbalie, maar wie met Delta vloog mocht langs een andere kant stappen. Daar werden onze paspoorten al gecontroleerd en ook ons covid certificaat moesten we tonen. We kregen een boarding pass en konden naar security.  Dat was weer spannend, want ik zag al snel dat het nog oude metaaldetectoren zijn waar ik niet door mag met mijn neurostimulator.  Maar zonder zelfs mijn kaartje of brief te moeten tonen, mocht ik er langs en fouilleerden ze me handmatig. Oef! toch altijd spannend!

We moesten daarna nog wachten op ons gatenummer, dus dronken we zoals gewoonlijk een koffie bij de Starbucks. We waren nog maar 30 min geleden afgezet, wat ging dit voorspoedig!  Tegen 10 uur begon het boarden.  Het verbaasde ons dat er altijd toch zoveel mensen voor business kiezen. Het vliegtuig zat stampvol, maar we vertrokken keurig op tijd.

We kregen een oorset, een masker en oordopjes. We vonden allebei snel een film om te bekijken, dus we kregen onze tijd wel om. Ik keek ook nog naar wat series, Beverly Hills Housewives en Grey's Anatomy.  Er was ontzettend veel keuze. Al snel brachten ze ons eten. We hadden  vegetarisch besteld, maar het was weer vegan: rijst met spinazie en kikkererwten. Kaas en noten als voorgerecht en fruitsla als dessert. Ondertussen begonnen ze de andere passagiers ook te bedienen. Die kregen ben and Jerry ijsje als dessert! Ja hallo, dat wilden we ook wel! Toen we onze drank gekregen hadden, een grote beker wijn en een met cola zero, durfde ik toch vragen of er nog ijsjes over waren. En ja hoor, hij bracht er onmiddellijk twee! Salted caramelsmaak dan nog, mijn lievelingssmaak. We keken nog wat verder naar onze films en ik probeerde wat te slapen. Dat lukte weer voor geen  meter. Dus ben ik de blog alvast beginnen typen en voor ons allebei een cola gaan halen.  

Toen ontdekte ik dat we gratis wifi hadden, dus snel wat berichten naar de kinderen, altijd leuk!

Dan nog maar een aflevering gekeken en Luc een film, daarna met wat muziek op mijn ogen dicht gedaan, maar daar bleef het bij. 

Toen we het raampje opendeden zagen we heel veel sneeuw beneden. Via maps kwamen we te weten dat we hoven Baxter SP vlogen! Dat hebben we uit de planning gehaald owv de sneeuw. Goed ingeschat dus!

Een uur voor we landden,  kregen we gelukkig nog een snack, een warm broodje gevuld met tomaat en een kommetje fruit.  We begonnen al wat honger te krijgen. Plots vlogen we boven Bangor, onze verste locatie voor deze reis, en wat bleek? Nog steeds sneeuw! Gelukkig hebben we onze dikke jas en sjaals mee. Toen we zaten te wachten in de gate viel het me op dat veel mensen geen jas bij zich hadden. Ik hoop voor hen dat dat lukt.

We dronken nog een Starbucks koffie in het vliegtuig en zetten toen de landing in.

We waren snel bij de immigrations, maar daar wachtte ons een wachtrij van meer dan een uur! Zolang hebben we nog nooit moeten wachten. Mijn vingerafdrukken nemen liep maar moeizaam, ik moest 4 keer opnieuw proberen. Die van Luc hadden ze al niet meer nodig. Vreemd. Onze valiezen stonden al in een rij opgesteld naast de band. Gelukkig had ik ze opgemerkt, want er waren toch wel wat dezelfde bij.

Vandaar ging het via de airtrain naar de carrentals. Alles was al betaald, dus het zou vlotjes gaan. Ware het niet dat er slechts 1 mevrouw zat en die was niet van de snelste. Er stonden nog 3 wachtenden voor ons en een half uur later kwam haar collega erbij. Die bediende ons dan. We moesten nog wat wachten op de auto. Nee he, we stonden daar al 45 minuten! Toen ik zijn naam vroeg en zei dat ik een review zou schrijven, kregen we plots wel ineens de sleutels mee. 

Wij dus zo snel als we konden naar de auto. Altijd spannend om te ontdekken welke je mee krijgt. Het is een 4wd Ford.

Maar we kregen de koffer niet open. Dan maar gevraagd aan een werknemer die daar liep, hij wist het ook niet. Hij zou er weer een andere bij halen. Die deed hem open door te duwen op het rechterlicht! Nog nooit gezien! De koffer draait dus open als een deur ipv naar boven. Dat weten we dan ook weer. Toen moesten we google maps nog aan de praat krijgen. Ook dat verliep maar moeizaam en konden de werknemers voor ons niet oplossen. Door te herstarten schoot de carplay plots in actie, dus we konden eindelijk vertrekken.

Hey, we reden weer in de de States! Joehoe!

We startten met de huizen van de familie Stone uit de serie Manifest, een aanrader trouwens. Wat leuk om te zien dat ze hier gefilmd hebben en waar ze stonden. 

Met een leuk muziekje op togen we verder naar de grootste globe ter wereld, de unisphere. Wat was het hier druk! Ik denk dat veel New Yorkers hier de zondag doorbrachten, dat zag je wel. We vonden toch nog een parking en kwamen zo snel bij de bol. Hup, een paar foto's en weer weg. We hadden  behoorlijk wat tijd in te halen!

Het volgende huis lag weer in een woonwijk. Hier woonde Dee Dee Ramone vroeger en kwam Blondie geregeld op bezoek. Wie niet geïnteresseerd is in de Ramones leest de komende weken er maar over, want Luc is megafan en ze komen nog vaak terug aangezien ze in NY leefden.

De zon begon al onder te gaan toen we naar het hotel vertrokken. Dat was een  heel eind, dus ondertussen typte ik alvast verder aan  het verslag.

We reden ook een nieuwe staat binnen, Connecticut?  Die kunnen we ook afstrepen!

In ons hotel aangekomen, hebben we eerst onze bagage weggebracht en dan naar de Walmart gereden om wat eten. Terug in de kamer hebben we dan wat mac and cheese opgewarmd in de microgolf en koffie uit de lobby bij gedronken. Allemaal toch handig hier in de USA.

Morgen beginnen we er echt aan!