Dag 2: New Haven - Andover 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Ik dacht , als we naar ons gevoel opblijven tot 4u in de ochtend, zijn we niet te vroeg wakker, maar was dat maar waar! Om 2u keek ik op de wekkerradio van het hotel. Ik wou toch even checken op mijn iPhone of dat wel klopte en ik zag niks! Wat was dat nu weer? De zaklamp deed het ook niet, alles bleef zwart. Ik raakte redelijk in paniek en dacht al van wat moeten nu zonder gsm verder, waar kunnen we een nieuwe kopen enz. Mijn radars sloegen helemaal op hol. Luc werd ook wakker en samen hebben we dan op de tablet en andere iPhone zitten zoeken naar een  oplossing. We moesten een harde reset toepassen. Luc deed wat ze zeiden in het filmpje en oef, hij sprong weer aan. Maar het was toch echt spannend. Zo zie je maar hoe afhankelijk we eigenlijk zijn. Daarna probeerden we verder te slapen, maar dat lukte niet echt. Af en toe een kort dutje en om 6u hield ik het voor bekeken. 

We reorganiseerden de trolleys wat, zodat we snel aan het  regengerief en eten konden. 

Volgens de vrouw van het ontbijt zou het droog blijven overdag. Dat hoopten we dan maar!

Het ontbijt was typisch Amerikaans zoals we gewoon zijn: bagels met Philadelphiakaas en honing, roerei, zoete gebakken aardappeltjes, yoghurt, fruit, cereals en wafels met chocoladebolletjes om op te doen. Het smaakte allemaal erg lekker! Bij het uitchecken kregen we elk nog een zak mee met een lunch in. Dat was handig zeg! Een koffie kon ook weer mee de auto in en zo vertrokken we een uur vroeger dan gepland op pad.

Na een kwartiertje rijden kwamen we al toe bij Yale University. Overal was nog straatparking, alleen de parkeermeter werkte niet echt mee, dus dat duurde even voor dat geregeld was.

We wandelden naar de campus, maar die bleek volledig afgesloten. Studenten konden in en uit met een badge. Er stonden ook, net zoals in Harvard, palen met een help drukknop op. Dat zie je bij ons toch niet. Plots ontdekten we een deur waar iemand naar binnen ging. 

Daar glipten we dan ook maar eens naar binnen. We mochten van de bewaker verder rondlopen dus deden we dat! We waren in de reusachtige bibliotheek terecht gekomen. Overal waren leeszalen met sjieke leren zetels. Hier kost studeren duidelijk veel geld.  Er stonden nog van die oude houten kasten met kleine laden in waar vroeger de steekkaarten inzaten. Ik trok er eentje open en er zat een briefje in met een boodschap. In de andere ook! Dus konden wij niet achter blijven en hebben in een leeg schuifje  ook een briefje achtergelaten.

De gebouwen zijn oude Angelsaksisch, het licht valt overal binnen, echt heel mooi. We ontdekten ook nog een lieflijk binnentuintje waarnaar de deur open was.

Het hele dorp ademt de sfeer uit van Boston of Philadelphia met een groen plein en huisjes rond die gebouwd zijn met rode baksteen en witte plankjes bovenaan.

We probeerden nog een geocache te vinden, maar bij de eerste lukte dat niet, bij de tweede wel. Toen was het de hoogste tijd om verder te rijden.

De rit van 2 uur werd even  gebroken voor een foto bij het bord van Rhode Island state. Tada, weer een staat erbij! Dat heb je als ze zo dichtbij elkaar liggen.

De volgende stop was bij de mansion  van de familie Vanderbilt. Een kast van een huis! Je kan er helemaal rond lopen. Dat is dan ook exact wat wij deden. Het huis binnenin is gratis te bezichtigen, maar dat slaan we over.  Het is nu niet dat we iets hebben met deze familie en we zagen al wel wat huizen in het verleden. De toiletten zijn echter binnen, en dus kregen we  we toch nog iet of wat een idee. Het is trouwens niet de enige mansion hier. Wat een grote mansions staan hier naast elkaar zeg, allemaal om ter trots. 

De gewone huizen zijn van die typische huizen uit films, met houten latjes die dan in een kleur geverfd zijn. Heel leuk om door te rijden. We zien ook steeds de zee. Het is nog steeds goed weer, de zonnebril kan zelfs op! Alleen is het wel echt koud. Maar ons hoor je niet klagen! 

Voor we onze tocht verder zetten, aten we nog een koek want we kregen toch een klein hongerke. 

Na 30 min zagen we het bord van de derde staat vandaag: Massachuttes.

Het was even ver met dan zonder tolwegen, dus besloten we het laatste te nemen. Eerst reden we door allerlei lieflijke Amerikaanse straten, heerlijk! Daarna werd de weg zoals een snelweg, je zou al gek zijn om hiervoor te betalen.

We hadden eindelijk ook een goede radiozender gevonden, dus het was echt genieten. Bij een tankstation zag ik plots de laagste prijs tot nu toe voor een gallon staan: 3,19 dollar. Dus Luc snel gedraaid en getankt. Ze hadden hier gratis wifi ook, dus snel de app Gasbuddy gedownload, dat was ik gisteren vergeten. Bleek al snel dat het hier goedkoopste was. Goed gedaan dus, voila.

We parkeerden ons in Plymouth op de free parking die we op  voorhand uitgezocht hadden, spaart toch allemaal tijd terplekke. Het was maar 5 minuten stappen of we kwamen al de eerste historische gebouwen tegen, de kerk en het gemeentehuis. We wandelden verder naar Leyden street

Hier werden de eerste huizen gebouwd door de Pilgrims. Dat waren Engelsen die met het schip de Mayflower als eerste voet aan land zetten in Amerika en daar een kolonie stichtten. Dus het is een belangrijke plaats voor de Amerikanen. Nochtans leek het dorp eerder uitgestorven. Locals liepen niet op straat en toeristen waren er bijna niet. Niet dat wij dat erg vonden. De huizen die van in die tijd dateren waren gemerkt met een plakkaat.  Dat was wel makkelijk.

We passeerden verder de rock, een steen die gelegd is op de plaats op het strand waar ze aan land gekomen zijn. Er is een heel prieel met zuilen rond gebouwd.  Even verder ligt de replica van de Mayflower in het water. Het valt ons vooral op hoe klein het wel is! Chapeau dat ze daar de oceaan mee over gevaren hebben in 1620!

Op weg terug naar de auto zagen we nog het standbeeld van een Indiaan die hen bescherming gaf en het graf waar alle botten inliggen die men vond. We vonden ook hier een geocache. Luc wil graag in elke staat waar we komen minstens een cache vinden, vandaar.

Onze reis werd vervolgd richting hotel.

Er stond heel veel wind zodat de auto af en toe goed heen en weer wiebelde.

We reden voorbij de skyline van Boston, maar daar moesten we niet zijn, dat hebben we met de kinderen vroeger al bezocht.

In het hotel kregen we een ruime kamer. We namen een  koffie mee en zochten het menu op van Chili's dat naast het hotel ligt. En ja hoor, ze hebben veggie stuff! Het was snel beslist om daar te eten, dan moesten we niet meer weg.

We namen allebei het menu van 3 items voor 10,99 met een frozen margarita als extraatje. De chips en salsa kwamen al snel. We kregen elk een heel bord, wat we eigenljjk zouden delen dus. Daarna elk een zwarte bonenburger met topings erbij en frietjes. Het was veel te veel voor mij. Als echte Belg heb ik zelfs de frietjes niet opgegeten, haha. De margarita kwam pas bij de burger, dus die hebben we gewoon gehouden als dessert, wat een grote maat was dit weer zeg! Propvol keerden we tetug naar het hotel, waar ik de blog afmaakte en we nog een serie keken.

Het was een afwisselende fijne dag!