Dag 1: Brussel - New Haven 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

De wekker stond om kwart na zes, maar toch was ik een half uur ervoor alweer wakker. Heb ik dit wel bij en dat?

Het is toch iedere reis hetzelfde.

Na een kort ontbijtje reden we naar de luchthaven waar Victor weer met de auto vertrok. Zij spelen taxi, maar hebben dan wel 14 dagen de auto!

Er stond een lange rij bij de incheckbalie, maar wie met Delta vloog mocht langs een andere kant stappen. Daar werden onze paspoorten al gecontroleerd en ook ons covid certificaat moesten we tonen. We kregen een boarding pass en konden naar security.  Dat was weer spannend, want ik zag al snel dat het nog oude metaaldetectoren zijn waar ik niet door mag met mijn neurostimulator.  Maar zonder zelfs mijn kaartje of brief te moeten tonen, mocht ik er langs en fouilleerden ze me handmatig. Oef! toch altijd spannend!

We moesten daarna nog wachten op ons gatenummer, dus dronken we zoals gewoonlijk een koffie bij de Starbucks. We waren nog maar 30 min geleden afgezet, wat ging dit voorspoedig!  Tegen 10 uur begon het boarden.  Het verbaasde ons dat er altijd toch zoveel mensen voor business kiezen. Het vliegtuig zat stampvol, maar we vertrokken keurig op tijd.

We kregen een oorset, een masker en oordopjes. We vonden allebei snel een film om te bekijken, dus we kregen onze tijd wel om. Ik keek ook nog naar wat series, Beverly Hills Housewives en Grey's Anatomy.  Er was ontzettend veel keuze. Al snel brachten ze ons eten. We hadden  vegetarisch besteld, maar het was weer vegan: rijst met spinazie en kikkererwten. Kaas en noten als voorgerecht en fruitsla als dessert. Ondertussen begonnen ze de andere passagiers ook te bedienen. Die kregen ben and Jerry ijsje als dessert! Ja hallo, dat wilden we ook wel! Toen we onze drank gekregen hadden, een grote beker wijn en een met cola zero, durfde ik toch vragen of er nog ijsjes over waren. En ja hoor, hij bracht er onmiddellijk twee! Salted caramelsmaak dan nog, mijn lievelingssmaak. We keken nog wat verder naar onze films en ik probeerde wat te slapen. Dat lukte weer voor geen  meter. Dus ben ik de blog alvast beginnen typen en voor ons allebei een cola gaan halen.  

Toen ontdekte ik dat we gratis wifi hadden, dus snel wat berichten naar de kinderen, altijd leuk!

Dan nog maar een aflevering gekeken en Luc een film, daarna met wat muziek op mijn ogen dicht gedaan, maar daar bleef het bij. 

Toen we het raampje opendeden zagen we heel veel sneeuw beneden. Via maps kwamen we te weten dat we hoven Baxter SP vlogen! Dat hebben we uit de planning gehaald owv de sneeuw. Goed ingeschat dus!

Een uur voor we landden,  kregen we gelukkig nog een snack, een warm broodje gevuld met tomaat en een kommetje fruit.  We begonnen al wat honger te krijgen. Plots vlogen we boven Bangor, onze verste locatie voor deze reis, en wat bleek? Nog steeds sneeuw! Gelukkig hebben we onze dikke jas en sjaals mee. Toen we zaten te wachten in de gate viel het me op dat veel mensen geen jas bij zich hadden. Ik hoop voor hen dat dat lukt.

We dronken nog een Starbucks koffie in het vliegtuig en zetten toen de landing in.

We waren snel bij de immigrations, maar daar wachtte ons een wachtrij van meer dan een uur! Zolang hebben we nog nooit moeten wachten. Mijn vingerafdrukken nemen liep maar moeizaam, ik moest 4 keer opnieuw proberen. Die van Luc hadden ze al niet meer nodig. Vreemd. Onze valiezen stonden al in een rij opgesteld naast de band. Gelukkig had ik ze opgemerkt, want er waren toch wel wat dezelfde bij.

Vandaar ging het via de airtrain naar de carrentals. Alles was al betaald, dus het zou vlotjes gaan. Ware het niet dat er slechts 1 mevrouw zat en die was niet van de snelste. Er stonden nog 3 wachtenden voor ons en een half uur later kwam haar collega erbij. Die bediende ons dan. We moesten nog wat wachten op de auto. Nee he, we stonden daar al 45 minuten! Toen ik zijn naam vroeg en zei dat ik een review zou schrijven, kregen we plots wel ineens de sleutels mee. 

Wij dus zo snel als we konden naar de auto. Altijd spannend om te ontdekken welke je mee krijgt. Het is een 4wd Ford.

Maar we kregen de koffer niet open. Dan maar gevraagd aan een werknemer die daar liep, hij wist het ook niet. Hij zou er weer een andere bij halen. Die deed hem open door te duwen op het rechterlicht! Nog nooit gezien! De koffer draait dus open als een deur ipv naar boven. Dat weten we dan ook weer. Toen moesten we google maps nog aan de praat krijgen. Ook dat verliep maar moeizaam en konden de werknemers voor ons niet oplossen. Door te herstarten schoot de carplay plots in actie, dus we konden eindelijk vertrekken.

Hey, we reden weer in de de States! Joehoe!

We startten met de huizen van de familie Stone uit de serie Manifest, een aanrader trouwens. Wat leuk om te zien dat ze hier gefilmd hebben en waar ze stonden. 

Met een leuk muziekje op togen we verder naar de grootste globe ter wereld, de unisphere. Wat was het hier druk! Ik denk dat veel New Yorkers hier de zondag doorbrachten, dat zag je wel. We vonden toch nog een parking en kwamen zo snel bij de bol. Hup, een paar foto's en weer weg. We hadden  behoorlijk wat tijd in te halen!

Het volgende huis lag weer in een woonwijk. Hier woonde Dee Dee Ramone vroeger en kwam Blondie geregeld op bezoek. Wie niet geïnteresseerd is in de Ramones leest de komende weken er maar over, want Luc is megafan en ze komen nog vaak terug aangezien ze in NY leefden.

De zon begon al onder te gaan toen we naar het hotel vertrokken. Dat was een  heel eind, dus ondertussen typte ik alvast verder aan  het verslag.

We reden ook een nieuwe staat binnen, Connecticut?  Die kunnen we ook afstrepen!

In ons hotel aangekomen, hebben we eerst onze bagage weggebracht en dan naar de Walmart gereden om wat eten. Terug in de kamer hebben we dan wat mac and cheese opgewarmd in de microgolf en koffie uit de lobby bij gedronken. Allemaal toch handig hier in de USA.

Morgen beginnen we er echt aan!