Dag 4: Bangor 

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Brrr wat was het koud deze morgen!

Ik zette de chauffage alvast aan, maar dan krijg je van die warme wind die de kamer inblaast.

Het ontbijt was erg lekker. Er waren spiegeleieren deze keer die net op ons broodje pasten. Ze hadden zelfs Nutella en ook graanrepen om mee te nemen. Ze wisten zeker dat ik kwam ;)

Met een warme koffie vertrokken we tegen 8u op pad. Ik snapte al waarom de haard brandde in de lobby. Het vroor nog buiten! Maar er was geen neerslag, dus dat zou wel lukken. Muziekje op, stoelverwarming aan en gaan met die banaan!

Vandaag stond helemaal in het teken van Stephen King. Ik schreef gisteren al dat Luc grote fan is, dus het werd zo’n beetje hoogdag voor hem. Ik heb ook wel de bekendste films gezien, zodat het voor mij ook niet allemaal onbekend was. In ons roadbook stonden telkens de foto's van in de film Pet Sematary, zodat we het ons beter konden inbeelden.

Onderweg kwamen we veel plaatsen tegen waar boten ’overwinteren’. Die zijn helemaal in witte plastiek ingepakt en dan luchtdicht gemaakt.  Ik vraag me af hoe ze dat gedaan krijgen. Ook passeerden we veel lobster restaurants.

De eerste stop was het stadhuis van Ellsworth dat in de film dienst deed als school.

Het is echt zo’n schattig stadhuisje met rode baksteen en gouden letters op. Heel mooi! We konden er alvast een eerste plasstop maken ook, dat krijg je van al die koffie.

Vervolgens vonden we de plaats waar het kerkhofje in de film was. Er lag nog een dik pak sneeuw, dat vond ik weer leuker, haha.  Je vraagt je toch dikwijls af hoe ze die plaatsen altijd vinden. Dit lag in een klein bosje achter de parkeerplaats van een lodge bv.

Daarna reden we naar het huis van de familie uit de film. Echt heel tof om daar te staan en je de scènes in te beelden. Ik zal misschien even de film vertellen. Het gaat over een familie wiens zoontje overreden wordt voor hun huis. De buurman zegt dat er een beetje verder een pet sematary is. De dieren komen dan weer tot leven. De vader begraaft zijn zoon daar. Die komt inderdaad terug, maar als een heel gemeen persoon. Daar gebeuren dan enkele avonturen mee. Het is een griezelfilm in elk geval.

We zetten onze weg verder via vele meren en bossen. Zo ontspannend om via al die binnenwegen te rijden en gewoon te genieten van de omgeving!

We passeren ook nog een skelet van een walviskop.  Wat is die echt groot! Aan de overkant is een museumpje waar een cache ligt die we al snel vinden.

Het museum staat vol opgezette dieren, niet zo ons ding. De mevrouw kwam echter vragen of we niet binnen kwamen, dus hebben we dat maar even  gedaan. Ook al omdat er wc's waren ;)

We reden nadien Acadia National Park in.  Je kan enkel op de hoofdweg rijden.  De rest is afgesloten  en voorbehouden voor sneeuwmobielen. Het kon eigenlijk even goed al open zijn, want hier lag nergens meer sneeuw. Maar niet dus.

De zichten waren prachtig, vooral de reflecties in het water. Alleen jammer van de koude. Maar de foto's spreken voor zich hoop ik. Op de blog staan er enkel die met de gsm getrokken zijn en onbewerkt, dat werkt snelste om up te loaden.

Een half uurtje later waren we weer bij een mooie open vlakte toe gekomen. Daar zouden we een wandeling van een km maken  naar waar een scène gefilmd was. Helaas is de weg afgesloten door smeltwater. We hebben dan een heel eind gewandeld rond de rivier in de hoop ergens te kunnen oversteken maar ik durfde het me niet riskeren. Luc wel en ik ben blijven wachten op een steen. Dat werd me toch te koud, zodat ik maar al naar de auto gestapt ben. Niet veel later was Luc er ook, het was er prachtig van natuur.  Ik geloof het goed.

We zaten nog altijd fors voor op onze planning, dus we konden nog wel een boekenzaak bezoeken. Wat stonden hier veel prullaria! Wel leuk om te zien allemaal. Zou dat echt verkocht worden? Luc vond nog 2 zeldzame boeken, dus die krijgen thuis ook weer een plaatsje. Missie geslaagd nu!

Het begon licht te regenen toen we naar het huis reden waar Stephen King woonde toen hij het idee kreeg van Pet Sematary. Hij had toen nog maar enkele boeken geschreven en woonde toch al in zo’n groot huis! Wij hebben duidelijk het verkeerde beroep gekozen!  

Als laatste item van de dag stond de begraafplaats in Bangor op het programma. Ook hier werd gefilmd, maar het is ook het tweede grootste kerkhof van de USA. Ik vind het altijd raar om te zien dat er zoveel wegen in zijn. Er was maar 1 poort meer open en daar stond op dat ze maar tot 16u open bleef en het was al een halfuur later, dus ik was er niet gerust in. We parkeerden de auto dus net buiten de poort en stapten naar de punten die Luc op voorhand had uitgestipt op de map. Dat is altijd enorm veel werk op voorhand, maar spaart ons zoveel tijd uit terplekke! Anders hadden we het ook zeker niet gevonden! Ondertussen was het beginnen hagelen ook.

In het hotel aangekomen dronken we een lekkere hete koffie met versgebakken cookies erbij. Wat is dat toch leuk hier in de hotels in de States!

We besloten om in de Walmart eten te zoeken en op te eten op de kamer voor tv. We kochten ook ineens weer de voorraad medicatie die hier toch een pak goedkoper is.

Met een aperitiefje, dessertje en lekker wijntje erbij smaakte alles voortreffelijk. Ondertussen keken we een serie.

We hebben weer veel gezien vandaag!