Dag 6: Windham - Holyoke

[Klik op het fototoestel voor foto's]

Het ontbijt deze morgen was nog covidproof. Alles zat apart verpakt in zipzakken, tot eitjes toe. Het smaakte er niet minder om. We waren bovendien helemaal de enige gasten! 

Nadat we uitgecheckt waren stopten we nog even voor een hoesje voor de nieuwe iPad. Ze hadden bitter weinig keuze, maar een effen zwart volstond. Toch veiliger om hem te gebruiken in de auto met een hoesje errond.

Tegen 9u vertrokken we echt op pad. Als eerste stond de farm van Tabitha King, (de vrouw van...inderdaad) op de planning. Dat is zo'n boerderij waar je zelf fruit kan plukken. Enkele jaren geleden stond de grond te koop. Ze vond het zicht prachtig en vond het zonde dat het verkaveld werd in 42 stukken. Die waren al verkocht, maar zij heeft al die eigenaars gecontacteerd en overtuigd om aan haar te verkopen. Bijgevolg is het nog steeds een groene zone. Als je veel geld hebt, lukt dat beter natuurlijk :)

We reden door het platteland en genieten van het kijken naar de huizen. Wat een lappen grond hebben ze toch allemaal! Hier is echt oppervlakte te over!

De zon schijnt vandaag, toch zijn de talrijke meren die we passeren voor het grootste deel nog bevroren. Als we bij de ranch zijn wordt al duidelijk waarom. Er staat een ijskoude wind! Ik vind dat er niet veel aan te zien is, ze gaat pas open in juni, dus alles is gesloten voor het seizoen. De fruitgaarden zijn wel enorm uitgestrekt. Je ziet het einde niet.

Op onze weg vandaag kwamen we ook de huidige woning van Stephen King tegen. Die staat op een private road, dus je ziet er niks van. Maar hé, we hebben toch in zijn straatje gestaan, 👌

Verder bracht de weg ons via een covered bridge uit 1890 en een National Forest naar Franconia Notch SP. Het was prachtig om te rijden, met soms meters dikke sneeuw langs beide kanten. Alle viewpoints waren afgesloten.  De parkings waren zelfs niet sneeuwvrij gemaakt. Toen we een schitterende waterval tegen kwamen, hebben we ons even verder aan de kant gezet. Hier wilden we toch echt wel een foto van. Dus even over de reling geklommen, door de sneeuw de boardwalk op en daar stonden we dan te kijken naar al dit moois.

Het Franconia park is ook dicht, behalve een trail die open is. Die gingen we dus wandelen. Na een banaan/ muffin deden we eerst wat energie op. Toen begon het. Er stonden 2 stokken bij de ingang en ik zag de sneeuw al liggen, dus we dachten die komen vast nog van pas. Het begon al direct slibberig te hellen, het dalen was zowaar nog erger. Ik heb even getwijfeld of ik wel mee zou gaan, maar met een sterke hand die me vasthield, lukte het wel naar beneden. Zo kwamen we aan bij een prachtige rode overdekte brug. Met de sneeuw rondom en de rivier die eronder stroomde was het echt een prachtig zicht! Het was koud, maar de lucht was helderblauw, dus prima weer eigenlijk. We moesten verder omhoog, langs de rivier tot aan de kloof. Die was wel gesloten. Maar je kon er toch in kijken. Het water van de waterval die er normaal stroomt, was gewoon volledig bevroren!  Ik denk niet dat ik zoiets ooit al gezien heb. Echt magnifiek! Je kon er nog iets dichter bij, maar dat was zo glad, dat ik dat wijselijk aan me voorbij liet gaan. Luc kon het echter niet laten en schuifelde toch verder. Ik kon het bijna niet aanzien. Hij kon wel mooie foto's schieten!

Ondertussen kwamen er nog mensen aan, lokale waarschijnlijk, die hadden van die ijzeren pinnen onder hun schoenen gebonden en liepen met skisticks. Okay, zo moet het dus normaal deze tijd van het jaar😏

De terugweg lukte me wel alleen, maar wat waren we blij met onze stok! 

Op een gegeven moment was het pad spekglad en moesten we er naast over de volle sneeuw stappen. Toen merkten we pas goed hoe diep je erin zakte.

Nadien reden we naar Quechee SP. Wel handig dat ik ondertussen in de auto de blog kan typen, geen idee hoe we dat volgende week gaan doen als we een hele dag in de stad lopen😏. We waren ondertussen in de staat Vermont aangekomen trouwens.. weer een staat erbij!

We parkeerden ons aan het visitor center om vandaar uit naar het uitzicht op de rivier te kunnen wandelen. Het was 1 na 4 en het sloot blijkbaar om 16u, dus de deur was al op slot. 

Ja zeg, waren we hier helemaal voor niks? We maakten een rondje en konden zo tot aan het pad geraken. Dat leidde uiteindelijk naar een brug waar metalen hekkens dienst deden als omheining. Maar in het midden waren op sommige plaatsen gaten gemaakt zodat je daar een foto kon nemen. De rivier bolderde beneden met een grote snelheid. Dat valt nauwelijks op, er is overal veel meer water dan als we in de zomer gaan. Het smeltwater moet duidelijk allemaal weg nu.

We gingen weer op pad, toen Luc zich bedacht dat we in Vermont nog geen cache hadden gedaan. Dus ik zitten zoeken op de app om er een te vinden op onze weg. Dat lukte goed en gelukkig vonden we hem snel. Er lag wel geen sneeuw meer, het was toch nog steeds maar 45 F. En we moesten opschieten om op een deftig uur in het hotel aan te komen ook. 

Onze laatste stop voor vandaag was een covered bridge. We hadden er veel in het roadbook staan, maar voor alles was geen tijd meer en we hadden er toch al wat gezien vandaag. We kozen er een uit dicht tegen de route. Wat stond er ondertussen een wind! Zelfs in de brug moest ik mijn kap ophouden. Er waren venstertjes in om naar buiten te kijken en auto's moesten op verhoogde planken rijden. Wel mooi om te zien. Toch ook weer typisch Amerikaans denk ik.

Ik zocht op Gasbuddy een goedkope prijs op om nog eens te tanken en dan konden we echt volle vaart naar het hotel zetten.

Alhoewel, het was nog een uur rijden en het was al half zeven. We kregen al wat honger ook. Oh, hier is een pizzeria! Laten we daar snel binnen gaan. Er stond een hele lange rij. Het zou minstens 40 minuten duren voor 1 pizza, dus nee, dat gingen we niet doen. Verder was er in het dorp niks anders dan een Subway. Daar hebben we dan een broodje en ik slaatje gekocht.  Bij dit weer nu niet echt mijn eerste keuze, maar het was niet anders. Het smaakte wel nog goed. Je kon het niet binnen opeten. Dus zoals echte Amerikanen hebben we het in de auto verorberd :)

Tegen 20u kwamen we dan eindelijk in het hotel aan. We moesten dan nog de valiezen goed pakken zodat we ze morgen snel konden afgeven in ons hotel in Manhattan vooraleer we de auto terugbrengen naar JFK. Dat wordt nog wat.

Maar dat zien we morgen dan wel weer, in hopelijk toch iets warmer weer ook!