 | [Klik op het fototoestel voor foto's] |
Na een goede nachtrust en lekker ontbijt met spiegeleitjes vertrokken we weer op pad. De deurklinken van de auto zaten onder het ijs, zo koud was het dus! Ik had in de weerapp gezien dat het gesneeuwd had op onze bestemming van vandaag, dus ik trok voor de zekerheid maar mijn thermisch ondergoed aan, dan had ik dat alvast niet voor niks bij.
We reden langs het radiostation van Stephen King, ja, wat heeft die man eigenlijk niet? Zijn zender stond op in de auto, dus het was wel leuk te weten dat ze ondertussen in dat gebouw aan het uitzenden waren. Je ziet trouwens helemaal niet dat het een studio is.
We moesten eerst weer tanken voor we echt op pad konden. De prijzen waren overal ongeveer hetzelfde, dus we wachtten af tot we een goedkope vonden.
Zo gezegd, zo gedaan. We vervolgden onze weg verder naar het Noorden. Eerst zagen we aan alle brievenbussen lange ijspegels hangen. Wat een vreemd zicht! Het weer werd steeds mistiger en er lag steeds meer en meer sneeuw. Dat beloofde niet veel goeds.
Na een uurtje ongeveer kwamen we de eerste covered bridge tegen. Het was een heel lange en een Historic Landmark. We parkeerden de auto aan de kant en stapten er door. De weg lag vol ijs, je hoorde het kraken onder je voeten. De brug zelf rook heerlijk naar vers gezaagd hout.
De weg werd steeds grimmiger met minder en minder zicht. De mist bleef duidelijk hangen. Het was wel een prachtig zicht met de sneeuw overal. We stopten af en toe om te genieten van het landschap. Alle meren waren nog bevroren. Als dit lente is voor de inwoners hier, wat is dan de winter?
Dit was duidelijk het landschap dat we zagen uit het vliegtuig.
Toen we door een dorpje reden, was er plots vanaf het centrum niet meer gestrooid. Oei, dit werd wel heel vervelend rijden zo. Maar ja, we waren hier nu eenmaal, dus we reden traag verder. Het was zo nog 20 mijl. Toen kwamen we aan de afslag naar de B52 Site. Daar is vroeger zo'n vliegtuig neergestort en de brokstukken liggen er nog steeds. Dus daar hadden we graag eens tussengelopen. Helass voor ons zou dat niet lukken, de weg lag onder een dik pak sneeuw. Te voet verder was ook geen optie, want het was nog 7 mijl door dikke sneeuw. Brute pech dus. We moesten daarna eigenlijk nog een stuk verder de hoofdweg volgen om uiteindelijk uit te komen bij de plek waar de moose het meest komen. Ik had zo al een voorgevoel dat het hem niet ging worden vandaag, maar Luc wilde toch graag tot daar verder proberen rijden. Zo gedacht, zo gedaan dus. We passeerden eerst nog Lily Bay State Park maar zelfs daar was de parking niet gestrooid en moest je inkom betalen ook, dus vervolgden we onze weg naar de moose. Plotseling was echter de hoofdweg een dik sneeuwpakket. Er was niks gestrooid, dus we konden niet verder. Toch wel teleurgesteld, keerden we voorzichtig om en trokken op de terugweg foto's van de prachtige natuur. Het zag er allemaal erg idyllisch uit. We konden gewoon de auto laten staan op de rijbaan, er passeerde toch niemand. Alleen 2 gekke Belgen, haha.
Toen we terug in het lieflijke dorpje kwamen, was ook het andere deel inmiddels gestrooid. Wat zouden we nog doen de rest van de dag? Oh, daar is een schattig boekwinkeltje. Het kon zo mee doen in een of andere Hallmark film. En ja hoor, ze hadden toch wel weer een verzameling van King zeker. Een oud vrouwtje runt het winkeltje, met nog een oude kassa zonder mc en een oude cd speler waarop ze speciaal voor ons de muziek aanzette: Sweet Caroline, zo schattig!
Weer wat boeken rijker vervolgden we onze weg naar het hotel van vanavond.
We kwamen weer veel kerkhoven tegen, dat is al de hele tijd zo aan de oostkust. Echt bizar. We stelden de GPS in om een Walmart onderweg. Daar hadden ze gisteren nog een ipad in stock die ik graag wil hebben. Hij is bijna overal uitverkocht omdat hij in promo staat. Na zo’n ochtend had ik er geen goede hoop op eigenlijk. Maar kijk, ze hadden er nog een, net in zilverkleur, dus joehoe!
100 euro goedkoper dan in België, dat is toch al eens de moeite. In Maine moet je ook geen statetax betalen, dus was perfect. Verder mijn thermische broek uitgedaan op wc, die had ik niet meer nodig en is toch niet zo gemakkelijk. Ook nog een jeans en paar oorbellen gevonden, dus helemaal tevreden.
Dan was het toch de hoogste tijd om verder te rijden. We moesten nog een heel stuk naar het hotel. Dat ging via de snelweg, dus schoot goed op.
De zon kwam ook steeds meer piepen en de sneeuw verdween langs de kant van de wegen.
Het duurde al bij al toch nog lang eer we er waren. We checken in met een koffie en zochten iets om te eten.
Het werd Mexicaans bij Chipottle. We kregen een hele bowl met rijst, groenten, guacamole en zure room. Het smaakte prima!
Op de kamer hebben we de valiezen wat herschikt en een plaats gezocht voor de 9 boeken die we mee moeten nemen.
Dan nog de ipad opgeladen en wat tv gekeken met een drankje erbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten